Bathroom Gurgle

Special needs

Κλαίω για κάθε χαμένο έρωτα...
αλλά κυρίως κλαίω για το δικό σου,
για το δικό μου...
για εκείνα τα θολά αγγίγματα
για τα χαμμηλά βλέματα,
για τις αμήχανες σιωπές,
όταν όλα τελειώνουν.
Κλαίω για τη χαμένη αθωότητα
της πρώιμης σχέσης σου,
για τα τραγούδια που ακούσατε μαζί,
και ίσως τα τραγούδια που άκουσα κι εγώ.
Κλαίω για τα βασανιστήρια που πέρασες,
μέχρι να την ξεχάσεις.
Για τον πάτο που έφτασες,
μέχρι να ξαναγεννηθείς.
Κλαίω για την λεπτή κλωστή,
που παρέμεινε στην ψυχή σου,
που σου τη θυμίζει ακόμη...
Κλαίω γιατί νομίζω οτι σε αισθάνομαι...
Κλαίω για κάθε χαμένο έρωτα...
αλλά κυρίως για το δικό σου,
για το δικό μου.

all I ever wanted...

Πόσες διαφορετικές πτυχές;
Πόσα διαφορετικά ανοίγματα;
Πράγματα που δεν θα μπορούσες ποτέ σου να φανταστείς.
Μάτια έτοιμα να ραγίσουν...τόσο ευαίσθητα...
Πώς να εξηγήσω;
Με τι λόγια να το περιγράψω;
Ο,τι αίσθάνομαι...
Ο,τι ζώ...
Ο,τι μου συμβαίνει...

Έχω λίγο καιρό να γράψω...αλλά το γράψιμο για μένα είναι ανάγκη...και αφού δεν την ένιωθα...κάτι σημαίνει...επιστρέφω λοιπόν με ένα πολύ δυναμικό κομμάτι, που απλά το λατρεύω...

Alex's diamonds...

abnormally attracted to sin...

Έχεις αισθανθεί ποτέ.... μια αφύσικη έλξη για το διαφορετικό;
Εγώ ναι...με καλεί, και το νιώθω.
Μου χτυπά την πόρτα τα μεσάνυχτα,
τα συννεφιασμένα πρωινά,
τις ζεστές νύχτες.
Όλο και με δένει...
η αμαρτία.




Impeccable peccadillo
You are off your guard
Pussy will calls there by the church "don't go in if you are abnormally attracted to sin"
Abnormally attracted to sin
She may be dead to you
But her hips sway a natural kind of faith
That could give your lost heart
A warm chapel
You'll sleep in her bell tower
And you will simply wake
Abnormally attracted to sin
Abnormally attracted to sin
Impeccable peccadillo
I know who you are
Tales of longing sway
Lost without a verse
Hymns of swing lay low
there by the church "don't go in if you are abnormally attracted to sin'

Απεταξάμην τον αρνητισμό...

Καλοκαιράκι πλησιάζει και αρχίζουμε να προσέχουμε όλοι αυτά που τρώμε, τα κοριτσάκια ξαναβγάζουν τα κοντά σορτσάκια από τις ντουλάπες, τα αγοράκια το ρίχνουν στις μπύρες και όλους μας πλημμυρίζει μια γλυκιά αίσθηση χαλάρωσης, λίγο εξαιτίας της λιακάδας, λίγο εξαιτίας της ζέστης, λίγο εξαιτίας της δουλειάς που τελειώνει σύντομα. Δεν είναι κρίμα λοιπόν αυτή την ανάλαφρη, χαλαρή διάθεση να την αφήσεις έρμαιο σε κάθε έναν που θέλει να σου τη χαλάσει; Απεταξάμην λοιπόν τις αρνητικές σκέψεις, τη γκρίνια, τη μιζέρια. Και να λίγα πραγματάκια που θα σε βοηθήσουν.
1. Ξεκίνα τη μέρα σου με ένα χαρούμενο ανεβαστικό κομμάτι, που θα σου φτιάξει τη διάθεση.
Προτείνω το "Μπαλαρίνες επιτρέπονται" του Πλιάτσικα.
2. Πάρε ένα αγαπημένο σου πρόσωπο τηλέφωνο ή τελοσπάντων ε΄να πρόσωπο που ξέριες οτι θα σου φτιάξει τη διάθεση.
3. Αν δουλεύεις ή εχεις μαθήματα ή ο,τιδήποτε, προτίμησε να ξεκινήσεις λίγο νωρίτερα από το σπίτι και περπάτησε. Η λιακάδα και ο "καθαρός" αέρας θα σου φτιάξουν τη διάθεση. Απαράιτητο αξεσουαρ το mp3 player με τα αγαπημένα σου τραγουδάκια.
4. Στη δουλειά μην αφήσεις κανέναν να σε συγχήσει με ασήμαντα καθημερινά προβληματάκια. Να θυμάσαι πάντοτε οτι όλα λύνονται. Με καθαρό μυαλό και χωρίς άγχος η δουλειά η το μάθημα τελειώνει πολύ πιο γρήγορα από όσο φανταζόσουν.
5. Μην τρώς σαν παιδάκι απο την Πιάφρα, που έχει να δεί φαγητό για χρόνια. Προτίμησε κάτι ελαφρύ και γευστικό και φάτο αργά. Η αίσθηση ενός γευστικού πιάτου είναι ικανή να γεμίζει το μυαλό σου με μεγάλες ποσότητες ενδορφινών, ορμονών που είναι υπεύθυνες για το αίσθημα της ευτυχίας.
6. Κοιμήσου μια ωρίτσα το μεσημέρι. Θα ξυπνήσεις πιο ξεκούραστος και χαλαρός.
7. Πάρε ένα φιλαράκι σου τηλέφωνο και κάντε κάτι διαφορετικό από το να πάτε για καφέ. Άλλωστε ο καφές το πολύ πολύ να σου τη δώσει στα νέυρα. Μπορείτε να πάτε μια ωραία βόλτα και να συζητήσετε, όχι για τα προβλήματά σας, αλλά για το πόσο όμορφη είναι η ζωή.
8. Μην σε ανησυχούν τα χρήματα. Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα να κάνεις που δεν απαιτούν καθόλου χρήματα. Δεν χρειάζεται να ξεκινήσω να τα απαριθμώ, γιατί τα ξέρεις ήδη.
9. Ερωτεύσου. Τι καλύτερο τα ζεστά απογεύματα και βραδάκια του καλοκαιριού να τα περνάς με τον αγαπημένο σου. Άλλωστε είναι ωραίο να σκέφτεσαι οτι την ώρα που είσαι στη δουλειά υπάρχει κάποιος που σε σκέφτεται.
10. Χαμογέλασε. Τι πιο ωραίο από εναν άνθρωπο που χαμογελά. Δε λέω να γίνεις χαζοχαρούμενο, αλλα σκάσε ένα χαμόγελο την ώρα που λές την καλημέρα σου σε έναν φίλο. Και εσύ και αυτός θα αισθανθείτε πολύ πιο ωραία.
11. Αυτοπεποίθηση. Είσαι καλά μόνο όταν είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου. Όχι ψώνιο. Έχει διαφορά.

Αυτά για τώρα...ελπίζω να βρήκες αυτά τα λίγα tips χρήσιμα. Και μην ξεχνάς ότι τίποτα δεν πρέπει να σου στερεί την θετική σου ενέργεια!!!

what is love without lust?

We can fight our desires
Oooh but when we start making fires
We get ever so hot
Oooh whether we like it or not
They say we can love who we trust
Oooh but what is love without lust?
Two hearts with accurate devotions
Oooh but what are feelings without emotions?

I'm going in for the kill
I'm doing it for a thrill
I'm hoping you'll understand
And not let go of my hand

I hang my hopes out on the line
Oooh they'd be ready for you in time
If you leave them out too long
Oooh they'll be withered by the sun
Full stops and exclamation marks
Oooh my words stumble before I start
How far can you send emotions?
Oooh can this bridge cross the ocean?

I'm going in for the kill
I'm doing it for a thrill
I'm hoping you'll understand
And not let go of my hand

Let's go to war
To make peace
Let's be cold
To create heat
I hope in darkness
We can see
And you're not blinded
By the light from me

I'm going in for the kill
I'm doing it for a thrill
I'm hoping you'll understand
And not let go of my hand

αστέρι μου...

Αστέρι μου...
γλυκό μου άστρο του βορρά,
άραγε από ποιό γαλαξία κατέβηκες;
τι μακρινά ταξίδια σου αρέσει να κάνεις;
θέλουν κουράγιο τα ταξίδια,
να το θυμάσαι.
κάθε φορά που σε κοιτώ
χιλιάδες χρυσές σταγόνες πέφτουν πάνω μου
και λιώνουν αργά
το κορμί μου...
το μυαλό μου...
τις αναμνήσεις μου...
Αχ, άνοιξε αυτή την πόρτα
και άσε με να μπώ...
δε με τρομάζει τίποτα
όσο όμορφο και άσχημο.
Μόνο άσε με,
να σε διαβάσω, να σε νιώσω,
να μπώ μέσα σου και να γίνω ένα 
με την ψυχή σου...
Μη με φοβάσαι,
αστέρι μου,
κακό δεν μπορώ να σου κάνω
μόνο να σου παραδωθώ
απόλυτα...

Staring eyes chill me to the bone...

Grace Jones για τη συνέχεια, με ένα από τα πιο αγαπημένα μου tango του Astor Piazzolla...
γιατί είμαι σίγουρη...το έχω ξαναδεί αυτο το πρόσωπο!!!

Unstop the day, you’ll rise again
Don’t count the newsman to signal the end
‘cause you can trust your farthest friends
Across the world, we’ll take the car
You’re in the room but your heads in the stars
Now, you can run but you can’t hide who you are

He couldn’t stay, Thanksgiving’s gone
His growing children continue his song
But he was young, did nothing wrong
I tried to say ‘I miss you tonight’
And they claim you’ve already died
But the truth is that we’re lost in time
We’re lost in time
We’re lost in time
We’re losing time

These haunted dreams are brushed aside

We’ll meet again, another life

I tried to say ‘I miss you tonight’
And they claim you’ve already died
But the truth is that we’re lost in time
We’re lost in time
We’re lost in time
We’re losing time
Time

Time for fun 2

Καταγγέλω την επαρχία...

Νωχελικοί ρυθμοί, αργοί περαστικοί, καταπράσινες πλατείες, χαλαρές έξοδοι, χαρούμενα πρόσωπα...καλώς ήρθατε στα Τρίκαλα!!! No more...πραγματικά...δεν αντέχεται αυτή η ηρεμία. Πόσο θα ήθελα να βγώ έξω και να φωνάξω: "ξυπνήστεεεεεεεε, δεν είναι ζωή αυτή που ζείτε" αλλα συγκρατιέμαι!!! Ψάχνω εναγωνίως το κάτι διαφορετικό...πριν πατατοποιηθεί ο εγκέφαλός μου. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα, το παρατηρώ πάνω μου. Μου μιλούν και δεν ακούω πια...λές και είμαι χαμένη στον κόσμο μου. Ευτυχώς που υπάρχουν στέκια όπως η Κρύπτη, που μπορείς να ξεδίνεις λιγάκι, κι ευτυχώς που υπάρχουν και άνθρωποι που σε βοηθούν να ξεδώσεις...να βγείς από το καβούκι στο οποίο είχες κλειστεί. Οι άνθρωποι της επαρχίας χαμενοι κάπου ανάμεσα σε προγράμματα, δουλειά και οικογένεια, έχουν πάψει πια να αναζητούν το κάτι διαφορετικό. Είναι όλοι χαρούμενοι μέσα στην άγνοιά τους, αλλά εγώ το υπόσχομαι πως δεν θα επιτρέψω ποτέ στην συνήθεια να με αγγίξει...

Όχι ,δεν θα πώ αντίο...

Μια εργατική πρωτομαγιά και η χθεσινή, που μόνο εργατική δεν ήταν. Το αίμα που έχει χυθεί από ιδεολόγους όλου του πλανήτη, φαντάζει ξαφνικά τόσο ανούσιο. Τι να τις κάνω τις θυσίες του παρελθόντος, όταν το παρόν φαντάζει τόσο δυσοίωνο; Που πήγαν οι ιδέες, οι αξίες, τα ιδανικά; Που πήγε και η πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο; Άνθρωπος της εποχής μου είμαι κι εγώ και έχω περιοριστεί τόσο που το μοναδικό μου όπλο είναι αυτά εδω τα λόγια. Δεν δέχομαι ακόμη οτι χάνω έναν αγαπημένο φίλο, για μια θέση εργασίας. Έχω χάσει ήδη πολλούς. Αλλά καλώς η κακώς έτσι είναι ο κόσμος μας...οφείλω να το αποδεχτώ, τουλάχιστον έτσι μου λένε. Είναι για το καλό του. Αγαπημένοι μου φίλοι, ξέρετε εσείς ποιοί είστε, εύχομαι ότι κι αν κάνετε στη ζωή σας να είστε πάντα ευτυχισμένοι. Από μένα, θα έχετε πάντα τουλάχιστον ένα κομματάκι της καρδιάς μου, των αναμνήσεών μου και της σκέψης μου, κι ας κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ακόμη μια φορά, ο ευαίσθητος της εποχής μου.

Αλλαγές!

Ok...εντάξει λοιπόν το έπιασα το νόημα...η ζωή μου δεν πρόκειται ποτέ να είναι σταθερή. Πάντοτε θα περνάω από ψυχολογικές μεταπτώσεις όπως και όλοι οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη. Δεν γίνεται να της αποφύγω. Εκτός κι αν ανακαλύψω τη μαγική μηχανή που θα με κάνει άτρωτη...Επίσης θα περνάω από διαφορετικές οικογενειακές καταστάσεις, από διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις, από διαφορετικά περιβάλλοντα κτλ. Ποιό το συμπέρασμα; Νομίζω ότι το μόνο που μπορώ να κάνω για να διατηρώ μια ελάχιστη ισσοροπία στο μυαλό μου είναι να το κάνω υπερβολικά ευέλικτο. Επίσης, να σταματήσω να περιμένω την αλλαγή παθητικά, αλλά να μάθω να βουτάω μέσα στην αλλαγή, να την επιδιώκω. Μόνο έτσι δεν θα είμαι θεατής στην ίδια μου τη ζωή. Άλλωστε γιατί να το κρύψω; Βαριέμαι πολύ εύκολα!

never give up...

ατμοσφαιρικό και δραματικό...ακριβώς όπως μου αρέσει

La solitude

Πνευματικά κενά και
παιχνίδια με βάση την επιφάνεια.
Μια ατέλειωτη αναζήτηση
από το ένα ημισφαίριο στο άλλο.
Συναίσθημα και λογική
λογική και συναίσθημα.
Μα πώς έγινε έτσι ο κόσμος μας;
Πάρε με στα γόνατά σου,
όπως παλιά και τραγουδησέ μου.
Να νιώσω ξανά την τρυφερότητα
της ζωής και τα λαμπερά φώτα.
Κουράστηκα να βλέπω κουρασμένους ανθρώπους
και να ακούω εγωϊστικά επιφωνήματα.
Η μοναξιά φαντάζει ξαφνικά δελεαστική.
Για πόσο, δεν ξέρω.

Η φωνή μου δεν έχει πια υπόσταση
Χάνεται μέσα στους ήχους των άλλων
Κι εγώ χαμένη μέσα σε κόκκινους άγριους πλανήτες
Απλά αδιαφορώ...
Ξεπουλάω αδιάφορα κάθε κύτταρο της υπαρξής μου
Το οποίο σκορπίζεται στον αέρα
Και ψάχνω την λύση
Την λύση που θα τους πείσει όλους
Πόσο χαμένη νιώθω

Time for fun...

Στον κόσμο των σχέσεων ισχύει ένας και μοναδικός κανόνας: Κάνε τη γυναίκα ευτυχισμένη.

Κάνεις κάτι που της αρέσει, παίρνεις πόντους. Κάνεις κάτι που δεν της αρέσει, σου αναιρούνται πόντοι. Δεν παίρνεις πόντους για κάτι που είναι αναμενόμενο. Λυπάμαι, έτσι είναι τα πράγματα.

Ακολουθεί ενδεικτικός κατάλογος...

Απλά καθήκοντα:

Στρώνεις το κρεβάτι (+1)

Στρώνεις το κρεβάτι αλλά δεν βάζεις τα διακοσμητικά μαξιλάρια (0)

Πετάς το κάλυμμα του κρεβατιού πάνω στα άστρωτα σεντόνια (-1)

Αφήνεις το κάθισμα της λεκάνης όρθιο (-5)

Αλλάζεις το χαρτί υγείας όταν τελειώσει (0)

Όταν τελειώσει το χαρτί υγείας χρησιμοποιείς χαρτομάντιλα (-1)

Όταν τελειώνουν τα χαρτομάντιλα χρησιμοποιείς την άλλη τουαλέτα (-2)

Πας έξω να της αγοράσεις λεπτές σερβιέτες με φτερά (+5)

Και χιονίζει (+8)

Αλλά γυρίζεις πίσω με μπύρες (-5)

Ελέγχεις έναν ύποπτο θόρυβο την νύχτα (0)

Ελέγχεις έναν ύποπτο θόρυβο την νύχτα και δεν είναι τίποτα (0)

Ελέγχεις έναν ύποπτο θόρυβο την νύχτα και είναι κάτι (+5)

Που το εξουδετερώνεις χτυπώντας το με το ψαλίδι (+10)

Είναι το γατάκι της (-10)

Κοινωνικές συναναστροφές:

Μένεις μαζί της σε όλη τη διάρκεια του πάρτι (0)

Μένεις μαζί της για λίγο και μετά πας και μιλάς με κολλητήρι από το πανεπιστήμιο που τα πίνατε μαζί (-2)

Και λέγεται Κατερίνα (-4)

Η Κατερίνα είναι χορεύτρια (-6)

Η Κατερίνα έχει βάλει σιλικόνη (-80)

Τα γενέθλιά της:

Την βγάζεις έξω για δείπνο (0)

Την βγάζεις έξω για δείπνο και δεν είναι μαγαζί που έχει SuperSport (+1)

Καλά, είναι μαγαζί που έχει SuperSport (-2)

Και είναι βραδιά προσφοράς (-3)

Είναι μαγαζί που έχει SuperSport, είναι βραδιά προσφοράς και το πρόσωπό σου είναι βαμμένο στα χρώματα της ομάδας σου (-10)

Βραδινή έξοδος με την αντροπαρέα:

Πας με τον κολλητό σου (-5)

Ο κολλητός σου έχει έναν ευτυχισμένο γάμο (-4)

Ο κολλητός σου είναι τρομακτικά άγαμος (-7)

Και οδηγεί μια Mustang (-10)

Με αμερικανικές πινακίδες που γράφουν "GR8 N BED" (-15)

Βραδινή έξοδος:

Την πας σινεμά (+2)

Την πας σινεμά σε ταινία που της αρέσει (+4)

Την πας σινεμά σε ταινία που τη σιχαίνεσαι (+6)

Την πας σινεμά σε ταινία που τη λατρεύεις (-2)

Έχει τίτλο "Φονικός Μπάτσος 3" (-3)

Και δείχνει σάιμποργκς που τρώνε ανθρώπους (-9)

Και είπες ψέματα ότι ήταν ευρωπαϊκός κινηματογράφος με θέμα τα ορφανά (-15)

Η φυσική σου κατάσταση:

Αναπτύσσεις εμφανή μπάκα (-15)

Αναπτύσσεις εμφανή μπάκα και γυμνάζεσαι για να την ξεφορτωθείς (+10)

Αναπτύσσεις εμφανή μπάκα και καταφεύγεις σε φαρδιά τζην και φουσκωτά πουκάμισα (-30)

Αναπτύσσεις εμφανή μπάκα και της λες

"Δεν πειράζει, έχεις κι εσύ" (-8000)

Το μέγα ερώτημα:

Ρωτάει "Σου φαίνομαι χοντρή;" (-1)

(Ω ναι! Χάνεις πόντο έτσι κι αλλιώς!)

Διστάζεις να απαντήσεις (-10)

Απαντάς "Που;" (-35)

Οποιαδήποτε άλλη απάντηση (-20)

Επικοινωνία: (Όταν θέλει να μιλήσει για ένα πρόβλημα)

Ακούς δείχνοντας προβληματισμένος (0)

Ακούς για πάνω από 30 λεπτά (+50)

Ακούς για πάνω από 30 λεπτά χωρίς να κοιτάξεις την τηλεόραση (+1000)

Καταλαβαίνει ότι αυτό συμβαίνει επειδή σε πήρε ο ύπνος (-2000)

Immerse your soul in love...

Rows of houses, all bearing down on me
I can feel their blue hands touching me
All these things into position
All these things we'll one day swallow whole
And fade out again and fade out

This machine will, will not communicate
These thoughts and the strain I am under
Be a world child, form a circle
Before we all go under
And fade out again and fade out again

Cracked eggs, dead birds
Scream as they fight for life
I can feel death, can see its beady eyes
All these things into position
All these things we'll one day swallow whole
And fade out again and fade out again

Immerse your soul in love
IMMERSE YOUR SOUL IN LOVE

Nude

Δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό.
Σε τι οφελεί, όταν τα μάτια σου κλείνεις,
το βήμα ανοίγεις,
και με πικρή όψη με χαιρετάς;
Κι εγώ βυθίζομαι σε δείνες,
στενές ολοσκότεινες κοιλάδες
γεμάτες με βότσαλα εγωισμού
και φαράγγια ανεξαρτησίας.
Δε θέλω να σου μιλάω ονειρικά
αλλά αυτή είναι η δική μου διάσταση.
Παραπέω σε κενά αέρος και
βολεύομαι μέσα στα μαύρα μου σύννεφα.
Μαύρα σύννεφα ναί.
Ο άλλοτε φωτεινός καυτός ήλιος μου
έχει γίνει ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο.
Πώς με διώχνεις όταν αυτό το βλέμμα σου
μου φωνάζει μείνε;
Διώξε με, μόνο μη με ξανακοιτάς, μη σε ξαναδώ,
μην σε ξαναφανταστώ, μη μου ξανακάψεις το μυαλό,
μην ξαναπεράσεις σαν αέρας πάνω από το δέρμα μου.
Δεν θα το αντέξω πάλι.
Ένα σκοινάκι έμεινε
Και αυτοί οι λίγοι στίχοι
Για να μου θυμίζουν πως
Ζώ ακόμη.

Κι εκεί που νόμιζα πως τα είδα όλα... να 'σου το όνειρο
Μήπως να ξεπεράσω τα όρια που μου έχω θέσει;
Δύσκολος καιρός για αποφάσεις και κυρίως για παιχνίδια.
Μακριά από μένα τα παιχνίδια.

Το λέω για να το πιστέψω κι εγώ.


Πότε θα μάθω να εκφράζομαι πιο απλά για να με καταλαβαίνεις;

Θανασάκης αυτή τη φορά...

Feelings......

Facebook: Ε μα, να μην πώ κι εγώ την γνώμη μου;

Αγαπητέ αναγνώστη,
καμιά φορά μπερδεύομαι. Σκέφτομαι τα εκατομμύρια blogs που μπορείς να διαβάσεις καθημερινά, τον ορυμαγδό από πληροφορίες, τις ειδήσεις που πλημμυρίζουν τα κατα κόσμον δημοσιογραφικά blogs και αναρωτιέμαι γιατί να διαβάσεις το δικό μου blog; Γιατί να σε ενδιαφέρουν οι απόψεις ενός παντελώς άσχετου για ΄σενα ανθρώπου; Κι εκείνη την ώρα ο εαυτός μου μου απαντά, "δε χρειάζεται να σε διαβάσει κανένας, κάνεις κάτι για την πλάκα σου", και τότε ηρεμώ.
Αυτές τις μέρες με απασχολεί κάτι πραγματικά παράξενο. Σαν γνήσιο επαρχιωτόπουλο, που έζησε στην μεγάλη, αλλά όχι πολύ μεγάλη πόλη έχω συναντήσει και συναναστραφεί με αρκετές κατηγορίες ανθρώπων. Και μέσα σε όλα αυτά να 'σου και το facebook. Εκεί μέσα πραγματικά χάνομαι. Είναι πράγματι το facebook ένας μικρόκοσμος, καθρέφτης της κοινωνίας μας; Σε αυτόν τον περίφημο τοίχο μου, παρατηρώ καθημερινά τα πιο κουλά πράγματα. Κάποιος βρίσκει ένα πράσινο πρόβατο σε μια φάρμα, άλλος ανεβάζει το καινούριο τραγούδι του Νίνο, άλλος γίνεται μέλος σε ότι μαλ...κία υπάρχει. Και ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ. Με το που μπαίνω προσπαθώ να κάνω κάτι για να γίνω αντιληπτή στους υπόλοιπους.
Και ίσως αυτό να συμβαίνει...όλοι προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή των άλλων. Άτομα που στην καθημερινή τους ζωή, περνάνε σχεδόν απαρατήρητοι αποκτούν τώρα υπόσταση. Έχουν έναν χώρο έκφρασης, που στην καθημερινή τους ζωή κανένας δεν τους δίνει και ταυτόχρονα κάθε τους κίνηση γίνεται πρώτη είδηση στον τοίχο των απανταχού φίλων τους.
Διάλογοι που ποτέ δεν θα γίνουν στην καθημερινότητα, μεταμορφώνονται σε άψυχα comments και greeglish στο chat. Όλοι είναι όμορφοι, καθως είναι απαθανατισμένοι στην καλυτερη δυνατή πόζα, με τον πιο καλό φωτισμό, στο πιο cool σημείο. Άνθρωποι που δεν έχουν ενδοιασμούς. Που παρόλο που στην καθημερινή τους ζωή είναι ντροπαλοί και μετρημένοι, δεν διστάζουν να τα πετάξουν όλα σε φωτογραφίες και να γράψουν τα πιο προκλητικά status. Λαϊκοί, σκυλάδες, ποπάδες, ροκάδες, μεταλάδες, δαπίτες, πασπίτες, κνεϊτες, ολυμπιακοί, παναθηναϊκοί...όλοι μέσα. Ο καθένας να δημοσιεύει ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι.
Κι εδώ αγαπητέ μου αναγνώστη. αναρωτιέμαι. Τι συμβαίνει; Μήπως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλη αυτή την ελευθερία; Μήπως έχουμε ανάγκη από κανόνες για να αισθανθούμε λίγο καλύτερα; Παλεύεται όλη αυτή η αυθαιρεσία και μπορούν να χωρέσουν τόσες διαφορετικές νοοτροπίες σε έναν διαδικτυακό τόπο συνάθροισης; Και στην καθημερινή μας ζωή συναντάμε διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά επιλέγουμε ποιόν θα ακούσουμε λίγο παραπάνω. Επιπλέον, με το να παίζουμε με τόσο ανοιχτά χαρτιά, χάνεται και το παιχνίδι της ανακάλυψης, της εξερεύνησης του χαρακτήρα του διπλανού μας. Οι διάλογοι για όνειρα, σχέδια, ανάγκες, μουσική, κινηματογράφο, ακόμη και για ποδόσφαιρο, πολιτική, γκομενικά, μετατρέπονται σε ένα: "θα μπεις facebook έτσι; άντε να με βοηθήσεις λίγο με τη φάρμα" και το κλασσικό: "με έκανε add, μήπως τον ξέρεις;" Δεν ξέρω κατά πόσο θα έπρεπε να νιώθω ευχαριστημένη σαν νέος άνθρωπος που ζώ στην εποχή του facebook. Το σίγουρο είναι ότι αυτό που μου απολαμβάνω περισσότερο είναι οι πραγματικοί μου φίλοι, που κινούνται, χαμογελούν, έχουν πραγματικές διαστάσεις και μυρίζουν όμορφα ή και άσχημα, πετάνε τα μαλλιά τους, δεν έχουν μονίμως σουφρωμένα χείλια, ακούω την φωνή τους και αγαπώ ή απεχθάνομαι την χροιά τους, αλλάζουν φάτσα όταν είναι χαρούμενοι ή λυπημένοι και δεν έχουν μονίμως ένα χαζό χαμόγελο. Φίλους που κάθε μέρα ανακαλύπτω κι ένα καινούριο πράγμα γι'αυτούς καλό η κακό και που ξέρουν πως όταν τους κοιτώ, τους κοιτώ και μιλάω μαζί τους πραγματικα και δεν μιλάω ταυτόχρονα με άλλους πέντε για 100 διαφορετικά πράγματα. Real communication man, όχι καχέκτυπα!!!

PS. Πραγματικά θα ήθελα να δώ πώς θα αντιδρούσε ο άμεσα εξαρτημένος facebookάκιας σε μια πιθανή κατάργησή του. Εδώ θα είμαστε και θα δούμε.

Λευκός συνοδοιπόρος

Όταν βγαίνεις στο δρόμο,

φορώντας μόνο ένα χαμόγελο,

συνήθως γίνεσαι εύκολος στόχος.

Τα άγρια πλάσματα

της μέρας και της νύχτας

διψάνε για χαμόγελα.

Τα καταβροχθίζουν,

άλλοτε στιγμιαία,

άλλοτε αργά και επώδυνα.

Κι εσύ λευκέ μου συνοδοιπόρε,

που ξεκίνησες μόνο με ένα χαμόγελο,

τους το προσφέρεις με ευκολία.

Focus: Τεστ ηλιθιότητας

 

Το παρόν άρθρο το διάβασα στο αρκετά πειστικό site, θα έλεγα, protagon.gr. Είναι του Νίκου Φωτάκη και νομίζω οτι αντικατοπτρίζει με τον πιο άμεσο και οξυδερκή τρόπο τις φρενήρεις καταστάσεις της τελευταίας περιόδου. 

"Ξέρεις ότι είσαι ηλίθιος όταν:

• Αντιμετωπίζεις ένα δημοσίευμα ενός ξένου περιοδικού για την πατρίδα σου σαν να πρόκειται για επίσημη θέση της χώρας στην οποία εκδίδεται αυτό το περιοδικό.

• Είσαι θεσμικός παράγων και κάνεις διάβημα στον πρεσβευτή ξένης χώρας να πάρει θέση για δημοσίευμα περιοδικού της χώρας του, επιδεικνύοντας παροιμιώδη περιφρόνηση για έννοιες όπως «ελευθερία του τύπου».

• Πιστεύεις ότι κάθε δημοσίευμα είναι κατευθυνόμενο από σκοτεινά κέντρα. (Αλλά κάπως έτσι εξηγείται το ότι κίτρινες ιστοσελίδες έχει γίνει εξουσία σ’ αυτήν την χώρα).

• Προσβάλλεσαι από το προϊόν της δουλειάς ενός κακόγουστου γραφίστα, αντιμετωπίζοντας μια άγαρμπη φωτοσοπιά* σαν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι (δηλαδή «μια άγαρμπη φωτοσοπιά»).

• Κατακλύζεις με τηλεφωνήματα και email διαμαρτυρίας ζητώντας τα ρέστα από την ελληνική έκδοση ενός περιοδικού η ξένη έκδοση του οποίου φιλοξένησε μια κακόγουστη φωτοσοπιά για την χώρα σου.

• Απαντάς σε μια κακόγουστη φωτοσοπιά με ένα κύμα από ακόμη πιο κακόγουστες φωτοσοπιές, κατακλύζοντας τα ΜΜΕ της χώρας σου με σβάστικες.

• Είσαι κυβερνητικός αξιωματούχος και μπαίνεις στον κόπο να απαντήσεις στα δημοσιεύματα εντύπων ξένης χώρας με το θηριώδες επιχείρημα «ναι, αλλά και η δική σας χώρα κατέστρεψε την χώρα μας επί Κατοχής».

• Είσαι δήμαρχος και μπαίνεις στον κόπο να απαντήσεις στα δημοσιεύματα εντύπων ξένης χώρας με το θηριώδες επιχείρημα «ναι, αλλά μας χρωστάτε πολεμικές αποζημιώσεις».

• Γενικά, θεωρείς ότι το επιχείρημα «ναι, αλλά μας χρωστάτε πολεμικές αποζημιώσεις» είναι αποστομωτική απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν κάνετε κάτι για το έλλειμμα της χώρας σας».

• Θεωρείς ότι το επιχείρημα «ναι, αλλά εσείς κάνατε το Ολοκαύτωμα» είναι ακόμη πιο αποστομωτική απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν κάνετε κάτι για το έλλειμμα της χώρας σας».

• Πιστεύεις στ’ αλήθεια πως, αν μας είχαν αποδοθεί οι αποζημιώσεις που ζητάμε μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, θα είχαμε αξιοποιήσει το ποσό για να δημιουργήσουμε πλούτο και υποδομές – όπως αξιοποιήσαμε υποδειγματικά τον πακτωλό χρημάτων που ήρθε υπό μορφή επιδοτήσεων στα δημόσια ταμεία.

• Πιστεύεις ότι μπορείς στ’ αλήθεια να κερδίσεις χρόνο, αλλάζοντας το θέμα από την παρούσα και πραγματική κατάσταση της οικονομίας της χώρας σου σε οτιδήποτε άσχετο.

• Δεν καταλαβαίνεις ότι με αυτήν την συμπεριφορά το μόνο που κάνεις είναι να επιβεβαιώνεις το δημοσίευμα που τόσο σε εξόργισε. (Συγγνώμη, αλλά σου αξίζουν χειρότερα από όσα ζεις)."


*Φωτοσοπιά" – επεξεργασία φωτογραφίας με το δημοφιλέστατο πρόγραμμα Photoshop. H πρακτική έχει αποκτήσει διαστάσεις επιδημίας στα χέρια αγράμματων κακόγουστων γραφιστών, εξ ου και η έκφραση «από τότε που ανακαλύφθηκε το photoshop, χάθηκε το φιλότιμο».

Αφιερωμένο...

You can't stop falling...

Αυτή τη φορά σας εχω ακόμη ένα αγαπημένο τραγούδι από τους Pet Shop Boys, ενός από τα πιο λατρεμένα synthpop συγκροτήματα του 20ου αιώνα. Οι στίχοι μιλούν από μόνοι τους και οφείλω να ομολογήσω οτι μιλούν απ' ευθείας στην ψυχή.

Sooner or later, this happens to everyone

To everyone

You can live your life lonely

Heavy as stone

Live your life learning

And working alone

Say this is all you want

But I don't believe that it's true

'Cause when you least expect it

Waiting round the corner for you

Love comes quickly, whatever you do

You can't stop falling (Ooh ooh)

Love comes quickly, whatever you do

You can't stop falling (Ooh ooh)

You can live a life of luxury

If that's what you want

Taste forbidden pleasures

Whatever you want

You can fly away to the end of the world

But where does it get you to?

'Cause just when you least expect it

Just what you least expect

Love comes quickly, whatever you do

You can't stop falling (Ooh ooh)

Love comes quickly, whatever you do

You can't stop falling (Ooh ooh)

I know it sounds ridiculous, but speaking from

experience

It may seem romantic, and that's no defense

Love will always get to you

Sooner or later, sooner or later, this happens to

everyone

To everyone

You can fly away to the end of the world

But where does it get you?

Love comes quickly, whatever you do

You can't stop falling (Ooh ooh)

Love comes quickly, whatever you do

You can't stop falling (Ooh ooh)

Love comes quickly, whatever you do

You can't stop falling (Ooh ooh)

(Oooh)

Love comes quickly, whatever you do

You can't stop falling (Ooh ooh)

Love comes quickly, whatever you do

You can't stop falling (Ooh ooh)

You were always on my mind...

Maybe I didn't treat you quite as good as I should
Maybe I didn't love you quite as often as I could
Little things I should've said and done, I never took the time
You were always on my mind
You were always on my mind

Maybe I didn't hold you all those lonely, lonely times
And I guess I never told you, I'm so happy that you're mine
If I made you feel second best, I'm so sorry, I was blind
You were always on my mind
You were always on my mind

Tell me, tell me that your sweet love hasn't died
Give me one more chance to keep you satisfied
Satisfied

Little things I should've said and done, I never took the time
You were always on my mind
You were always on my mind

Tell me, tell me that your sweet love hasn't died
Give me one more chance to keep you satisfied

You were always on my mind
You were always on my mind
You were always on my mind
You were always on my mind
You were always on my mind
You were always on my mind

Maybe I didn't treat you quite as good as I should
Maybe I didn't love you quite as often as I could
Maybe I didn't hold you all those lonely, lonely times
And I guess I never told you, I'm so happy that you're mine

Όταν...

Όταν κάθε μου κύτταρο παραλύει
στην σκέψη του γλυκού φιλιού σου...
Όταν κάθε κομμάτι της καρδιάς μου γίνεται θρύψαλα
έπειτα από κάθε όνειρο που σε περιέχει...
Όταν το τηλέφωνο δεν χτυπά
ύστερα από αμέτρητες χαμένες ώρες μακριά σου...
Όταν εξαντλείω όλο μου το είναι
για να βρεθώ δίπλα σου...
Όταν αυτά τα λόγια είναι λίγα
για να περιγράψω αυτά που νιώθω...
Έτσι είναι η αγάπη μου για σένα...
γεμάτη "όταν" και χωρίς απαντήσεις!

Leave me another day...

Teleio remixaki

Complétement paralysé...

How much can you take???????

well, clean up the dirt
there's just more dirt to clean up tomorrow
make the beds you just have to make tomorrow
wash the dishes, more to wash tomorrow
make dinner, it just gets eaten. doesn't it?
the world keeps growing and feeding
doesn't feed you, does it?

but, uh, how much can you take?
how much can you take before you snap?
how much can you take?
how much can you take?
how much can you take?
how much can you take before you snap?

lying on your bed looking at the ceiling
waiting for something to happen
and knowing all the time that you were meant
for something better.
feeling it
wanting it
but, uh, how much can you take?
how much can you take?
how much can you take before you snap?

Περί της απόλυτης μιζέριας... έλεος πια

Αγαπητοί φίλοι,
το θέμα που διαλέγω να σχολιάσω αυτή τη φορά, αφορά το χιλιοσχολιασμένο θέμα της Ανώτατης Εκπαίδευσης όπως αυτή βιώνεται στην ηλιόλουστη χώρα μας την Ελλαδίτσα.
Ξέρω θα σκεφτείτε φτάνει πια, βαριέμαι να διαβάσω κάτι γι' αυτό το θέμα. Αλλά ειλικρινά νομίζω οτι πρέπει να μοιραστώ μαζί σας την αποψή μου.
Σήμερα συζητούσα με μια παρέα φίλων για το συγκεκριμένο θέμα. Το μόνο που άκουγα ήταν:
"το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα είναι άχρηστο, οι καθηγητές είναι άθλιοι, το κράτος φταίει για όλα κοκ." Πράγματα που λίγο πολύ όλοι έχουμε ακούσει από τους ανθρώπους γύρω μας. Το μόνο που σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια της συζήτησης, η οποία με εξόργισε ήταν το εξής: "Έλεος πιά παλιογκρινιάρηδες". ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΤΗΝ ΓΚΡΙΝΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ. Δε λέω οτι η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας είναι τέλεια, και σίγουρα θεωρώ οτι υπάρχουν ακόμη πολλά άλυτα θέματα. Αλλά δεν ανέχομαι να κατηγορεί το πανεπιστήμιο ο καθένας που ψάχνει να βρεί υπαίτιους για την αποτυχία του. Προσωπικά θεωρώ οτι η Ανώτατη Εκπαίδευση στη χώρα μας επιτελεί ένα αξιοπρεπέστατο έργο στα μέτρα τα οποία της θέτει ο εκάστοτε κυβερνητικός μηχανισμός και κυρίως σε ένα κατά τη γνώμη μου νεοσύστατο ακόμη κράτος. Και το λέω αυτό με ότι αντικειμενική προσέγγιση θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Γιατί προσωπικά δεν θεωρώ οτι ήταν θέμα τύχης το οτι σπούδασα σε ένα τμήμα με ικανότατους και μεταδοτικότατους καθηγητές, οι περισσότεροι από τους οποίους ενθάρρυναν την προσωπική προσπάθεια και την έρευνα. Τα περισσότερα ελληνικά πανεπιστήμια είναι στελεγχωμένα με ικανότατους εκπαιδευτικούς. Ακόμη έχουμε το προνόμιο της δωρεάν παιδείας, όποια και να είναι αυτή. Μπορεί να αναγκαζόμαστε να συνεισφέρουμε με αρκετά ίσως χρήματα στην αγορά συγγραμάτων, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε το γεγονός οτι ένας σπουδαστής με χαμηλό εισόδημα μπορεί να τα βγάλει πέρα, ίσως όχι πολύ άνετα βέβαια, με δεδομένα πάντα τις φοιτητικές εστίες, την πολλές φορές δωρεάν λέσχη φαγητού, τις βιβλιοθήκες, τις μονάδες με υπολογιστές, τις υποτροφίες κτλ. Δεν μπορώ να ακούω συνέχεια για την άσχημη πλευρά της εκπαίδευσης και κυρίως από άτομα που πρώτον δεν την έχουν καν βιώσει και δεύτερον που είναι γεννημένοι loosers.
Ναι, θα παραδεχτώ ότι υπαρχουν σοβαρά προβλήματα όπως:
1. Η μη αντιστοιχία της ανώτατης εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας. Αυτό είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό θέμα, όμως δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση οτι το πανεπιστήμιο δεν σου δίνει τα απαραίτητα εφόδια για να βγείς στην αγορά εργασίας.
2. Η μη προώθηση της έρευνας από το κράτος. Είναι η ταπεινή μου άποψη οτι μάθηση σημαίνει έρευνα. Όταν όμως οι κρατικές επιχορηγήσεις για προγράμματα έρευνας είναι πενιχρές, σχεδόν μηδαμινές, τι μπορεί να κάνει το εκάστοτε πανεπιστήμιο, ή ακόμα χειρότερα ο εκάστοτε εκπαιδευτικός;
3. Η παρερμηνεία του θεσμού του ασύλου. Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι άσυλο ιδεών, όχι άσυλο εγκληματιών και όποιος παρεμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ανταλλαγή γνώσεων είναι εγκληματίας. Οπότε σε καμία περίπτωση δεν έχει κανένας το δικαίωμα να με εμποδίσει να παρακολουθήσω το μαθημά μου και να εξεταστώ κατά τη διάρκεια της εξεταστικής περιόδου.
Αυτά είναι τα προβλήματα που βλέπω εγώ και ο μοναδικός που μπορεί να τα λύσει είναι η εκάστοτε κυβέρνηση. Αλλά δεν ανέχομαι άλλες απόψεις περί προβλημάτων εκ των έσω του πανεπιστημίου, περί διεφθαρμένων καθηγητών, περί γενικότερης αταξίας και ανοργανωσιάς. Προβλήματα αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο όπως και κάθε τι άλλο σ'αυτή τη χώρα, διεφθαρμένα άτομα υπάρχουν σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και η ανοργανωσιά είναι φυσικό επακόλουθο της έλλειψης χρηματικών πόρων. Το πανεπιστήμιο και κυρίως οι καθηγητές, τουλάχιστον η πλειοψηφία τους, κάνουν το καλύτερο που μπορούν στα όρια του δυνατού. Είναι στο χέρι μας να τους βοηθήσουμε στο σημαντικό έργο το οποίο επιτελούν. Σταματήστε πια τη γκρίνια!!!!!!

Olympia Mall, μια πονεμένη ιστορία...

Το mall όταν λάμβανε τους διθυράμβους

Το mall μετά το άτυχο βραχυκύκλωμα

Έχω εκνευριστεί...είναι αδύνατον να επιβιώσεις σε μια πόλη, χωρίς έναν κινηματογράφο της προκοπής. Δε θέλω να βλέπω μόνο πολυαναμενόμενα block busters my friend, θέλω να βλέπω και καμιά ταινία της προκοπής. Κι εκεί που η δύσμοιρη πήγα να χαρώ με το χιλιοεγκωμιασμένο και επευφημισμένο Village Cinemas στο κοντινό Αγναντερό (που ο Θεός και η ψυχή τους ξέρουν γιατί το φτιάξανε μέσα στον Θεσσαλικό κάμπο το Mall), κι ενώ έβλεπα και καμια ταινία της προκοπής, ξαφνικά το πουλάκι πέταξε. Ta Village έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Πάνε οι ταινίες, πάνε οι υπερσύγχρονες αίθουσες προβολής, πάνε οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί.

Κι εδώ αγαπημένε μου αναγνώστη έχω να σημειώσω (γκρινιάζοντας 100%) τα εξής;

Τι πάς ρε μπάρμπα και χτίζεις Olympia Mall (και προσέξτε Olympia, 18,024 τετραγωνικά και 130 καταστήματα) δίπλα σε ένα κουτσοχώρι, ανάμεσα σε Τρίκαλα και Καρδίτσα; Και εντάξει μπορεί να ήθελες να τις πιάσεις και τις δύο πόλεις, αλλά μιλάμε για Τρίκαλα και Καρδίτσα...hello?????????

Ποιός βλάκας σε έκανε να πιστέψεις οτι θα έχεις 1.000.000 επισκέπτες ετησίως κι εσύ σαν ακόμη πιο βλάκας πώς τον πίστεψες; Κι εντάξει ήθελες κι εσύ να επεκταθείς οικονομικά και σε άλλους τομείς σαν γνήσιος παραδοσιακός πρόεδρος αθλητικής ένωσης, αλλά ρε φίλε δεν θα ήταν καλύτερα να έχτιζες το τσαρδάκι σου λίγο πιο δίπλα στη Λάρισα;

Και θα μου πείς μα έτσι είναι οι επιχειρήσεις, απαιτούν ρίσκα και θα σου πώ, αυτούς τους καημένους τους εργαζόμενους, που χάρηκαν οι άνθρωποι προσωρινά που βολεύτηκαν σε μια δουλίτσα πώς θα τους κοιτάξεις στα μάτια; Εσύ άλλωστε τα λεφτά της ασφάλειας θα τα πάρεις, αφού σου έτυχε "τέτοιο κακό"...να πάθει βραχυκύκλωμα το πολυπροστατευμένο και καλοφυλαγμένο mall σου...μα πώς είναι δυνατό...έτσι στα ξαφνικά...τί σε βρήκε κι εσένα;

Κι έρχομαι κι εγώ το εγωϊστικό και συμφεροντολογικό κτήνος να διατυπώσω την εξής φράση: "κι εγώ τί φταίω;....εεεε;;;;;". Τι θα κάνω εγώ τώρα χωρίς Village; Μεγάλο καπιταλιστικό τέρας...ξέρω ποιό είναι το σχεδιό σου... σπρώχνεις τους νέους στην αγκαλιά του  Internet και αναγκαστικά στή μεγάλη αγορά του κλαδου της πληροφορικής. Τελικά πίσω απ' όλα κρύβεται ο Bill ο Γάτος (Gates-Γάτης), θυμηθείτε το!

 

Ναρκοπέδιο

Old Spirit, Ελαιογραφία του Robyn Bellospirito

Τί κι αν το σώμα σου ζητά, λαχταρά,

διψά για ζωή;

Τί κι αν λικνίζεται ορμητικά

σε ρυθμούς και ήχους;

Τί κι αν λάμπει ακόμη στο φώς;

Η ψυχή σου μαράθηκε.

Η ψυχή είναι ένα ναρκοπέδιο

κι εσύ πάτησες σε όλες τις νάρκες.

Έχεις πολλά να μάθεις ακόμη,

σου λένε, κι εσύ τους κοιτάς

με αφέλεια και καχυποψία.

Τί να μάθεις;

Απο ποιόν να μάθεις;

Γιατί να μάθεις;

Σου αρκούν αυτά που έμαθες.

Σου αρκεί η επίγνωση

της απόλυτης σήψης.

Δεν θέλεις άλλα να μάθεις.

Το ταξίδι της γνώσης για σένα

          τελείωσε.

Ίριδα

Πήγαινε σκέψη μου,
πήγαινε και βρές την.
Ξέρεις για ποια σου μιλώ.
Την Ίριδα που στέλνει τα μηνύματα.
Ψάξε παντού,
μέχρι να βρείς το μάτι του ουρανού.
Εκεί θα στέκεται η Ίριδα,
η γοργοπόδαρη αγγελιοφόρος.
Τυλιγμένη με πολύχρωμα πέπλα,
θα διασχίσει γή και ουρανό,
λίγο μετά τη βροχή.
Θα περάσει μέσα από σύννεφα, βουνά, θάλασσες και λίμνες,
αλλά θα σε οδηγήσει στον τελικό προορισμό.
Θα φτάσεις γρήγορα στον παραλήπτη μου.
Και μετά η Ίριδα θα εξαφανιστεί,
με ένα κλείσιμο του ματιού.
Αφού πρώτα σε ορκίσει στο νερό της Στύγας.
θα γυρίσει και πάλι στη γνώριμη θέση της,
δίπλα στον άρχοντα των θεών.
Κι εσύ σκέψη μου θα βρεθείς δίπλα του,
μετά το μεγάλο ταξίδι.
Άλλωστε μόνο εκεί ησυχάζεις.

ΦΑΚΕΛΟΣ: Σχέσεις

Πρίν από λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου το ακόλουθο άρθρο που μου έκανε εντύπωση και τυχαίνει να συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Το άρθρο είναι της Στέλλας Καλησπεράτου και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό free. Enjoy:

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΧΕΣΗ;

SOMEBODY, SOMEBODY CAN ANYBODY FIND ME SOMEBODY TO LOVE?

ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΊΣΚΕΙΣ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΟΥ ΜΙΣΟ ΣΤΑ ¾ ΤΟΥ;

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑΤΟΥ

Μισή ώρα επικού τσακωμού. Μαλώνουν λέγοντας ο ένας στον άλλο πράγματα που τσακίζουν. του πετάει πράγματα και του φωνάζει να φύγει από το σπίτι της. Αυτός δίνει τη λύση σε κάποιον τρίτο. Αφηγείται την ιστορία τους σε έναν παραγωγό στο ραδιόφωνο σαν να μιλάει σε ψυχολόγο, αφιερώνοντάς της ένα τραγούδι. Η βραδιά, η σκηνή και η ταινία τελειώνουν με την Michelle Pfeiffer και τον Al Pacino να βουρτσίζουν τα δόντια τους. Ο Al θα μείνει και θα συνεχίσουν να είναι μαζί.

Μόλις διάβασες ένα φινάλε που κάνει τις κοριτσίστικες καρδιές να ραγίζουν. Είναι από την ταινία «Frankie and Johnny» και μιλάει για τον φόβο. Αυτόν τον φόβο που σε κρατάει πίσω, μόλις πιάσεις τον εαυτό σου να θέλει να δεσμευτεί. Είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος που οι περισσότεροι καταλήγουμε μόνοι; Φοβόμαστε τη δέσμευση ή την απογοήτευση; Ή φοβόμαστε πως αν ο άλλος μπεί λίγο πιο πολύ μέσα στον τρόπο σκέψης και τη ζωή μας θα μας εκμεταλλευτεί και μετά θα μας πετάξει; Γιατί είναι πιο εύκολο να φλερτάρουμε σε chat rooms και όχι όταν βγαίνουμε έξω;

Είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε σχέση, γιατί είναι πιο εύκολο να μην κάνουμε σχέση. Δυστυχώς. Είναι εύκολο να είσαι ελεύθερος και χαλαρός και να παίζεις παντού, όσο εύκολα σε τσούζει και η μοναξιά. Και ενώ όλοι μας ψαχνόμαστε για σχέση, στο τέλος μένουμε μόνοι μας, με κολλητές και κολλητούς να μας παρηγορούν και όλοι μαζί να βρίζουμε τους πρώην, τις πρώην, αλλά και την κακή μας, ανάδρομη μοίρα. Είμαστε απενεργοποιημένοι στο να κάνουμε μια ωραία σχέση με όλα τα καλά και τα κακά παρελκόμενά της, γιατί πλέον τα έχουμε δεί όλα και τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση. Τι να σου κάνει εντύπωση κιόλας όταν θα δείς για πρώτη φορά το κορίτσι σου με εσώρουχα, ενώ μπορείς να θαυμάσεις στο YouTube την Adrianna Lima (και την κάθε Adrianna Lima) που όχι μόνο τα φοράει, αλλά τα βγάζει κιόλας;

Επίσης το πιο τραγικό στην υπόθεση σχέση είναι ότι το καμάκι, το φλέρτ, αυτό το παιχνίδι τελοσπάντων πέθανε. Τα αγόρια φοβούνται την «πίτα» και τα κορίτσια πήραν την υπόθεση στα χέρια τους, αν και τώρα που την έχουν, κατάλαβαν πως είναι από ανώφελο έως μάπα να παίζουν το ρόλο του αγοριού και προτιμούν τα πράγματα αλλιώς. Και για να γίνω πιο σαφής, θα πώ ότι είναι ωραία να το παίζεις κυνηγός αλλά είναι καλύτερα να το παίζεις μοιραία. Γιατί όταν μας αρέσει κάποιος δε του το δείχνουμε, το παίζουμε μεγάλες ντίβες και ο εγωισμός μας έχει φουσκώσει και ξεχειλώσει τόσο που, πια κανείς από τους δύο δεν θα σηκώσει το ακουστικό να τηλεφωνήσει πρώτος στον άλλο. Και αυτό είναι μεγάλη βλακεία.

Τελικά δεν είναι καθόλου περίεργο πώς στο Facebook έχει στριμωχθεί σχεδόν ολόκληρη η Ελλάδα. Γιατί εκεί ποζάρεις, ποστάρεις τις φωτοσοπαρισμένες φωτογραφίες που ξέρεις πως σε κολακεύουν τόσο πολύ και μετά καμαρώνεις με τα αποθεωτικά comments σου. Εύκολα απλά και αναίμακτα το net-flirting έχει αντικαταστήσει το παραδοσιακό και πατροπαράδοτο καμάκι. Το τελευταίο είναι είδος προς εξαφάνιση. Τα social networks είναι ο πιο εύκολος να βγάλεις τον επιτηδευμένα cool εαυτό σου εφόσον δεν υπάρχουν οι αμήχανες στιγμές που θα ψάχνεις να βρείς τη σωστή ατάκα εντυπωσιασμού, αλλά μόνο το ταπ ταπ της πληκτρολοόγησης, ενισχυμένο από μπόλικο φλερτίσιους attitude. Στην τελική το smash hit facebook και οι φίλοι του είναι ο πιο εύκολος τρόπος να καμακώσεις γκόμενα, γιατί την «ψηφιακή πίτα» απλώς δεν την καταλαβαίνεις, άσε που μπορείς να κεράσεις και τα ποτά στην κουβεντούλα σας. Αλλά αφού τα καταφέρνεις τόσο καλά εκεί , γιατί δεν τα καταφέρνεις κι έξω στον πραγματικό κόσμο; Μετά το safe sex περάσαμε χωρίς καν να το καταλάβουμε στην εποχή του safe flirt. Και όλο αυτό έχει κάνει την αναζήτηση του άλλου μισού τόσο βαρετή και αποστειρωμένη. Το να πονέσεις και να νιώσεις την ανασφάλεια να σου ρίχνει μπουνιά στα μούτρα, τα δύο σημαντικά στοιχεία μιας σχέσης που σε κάνουν να αναρωτιέσαι  τι πάει στράφι με τον άλλον/η, τον ιδανικό/ή που τόσο αγαπάς και θέλεις, είναι και αυτά που αποφεύγουμε όλοι με δραματική ακρίβεια χειρουργικού νυστεριού.

Αλλά αγαπητέ μου φίλε/φίλη αν δεν τα νιώσεις τι θα έχεις μετά να θυμάσαι και να εξιστορείς στα εγγόνια σου; Αλλά περίμενε αν φοβάσαι να τα νιώσεις πώς θα αποκτήσεις εγγόνια; Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη ο υπολογιστής ή το κατάλληλο social network που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό άσε δικαιολογίες, πληκτρολόγια, chats και τόλμα.

Η αλήθεια είναι εκεί έξω.

Τα συμπεράσματα δικά σας!

electric dreams...

Όταν είδα για πρώτη φορά το octane αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν αυτή η συγκεκριμένη σκηνή με πρωταγωνιστές τους Jonathan Rhys Meyers και την Mischa Barton.
Η ατμόσφαιρα είναι απλά καθηλωτική, αλλά αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι το "You don't know me" από τον Apparat. Ο Γερμανός μουσικός δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Ανάλογης συνθετικής αξίας είναι και το Arcadia.

Λίγες ποιοτικές στιγμές.

REFLECTIONS

Πρόκειται για ένα δίσκο "ροκ" μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι ο οποίος δημιουργήθηκε μετά τη συνεργασία του συνθέτη με το συγκρότημα New York Rock & Roll Ensemble γύρω στο 1970. Το 1993 το ξαναηχογραφεί με ελληνικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου και ερμηνεύτρια την Αλίκη Καγιαλόγλου. Σήμερα 2005, έχουμε μια νέα ηχογράφηση από το συγκρότημα Raining Pleasure. Το συγκρότημα από την Πάτρα έχει μια πολύ καλή μουσική πορεία και αποδεικνύει άλλη μια φορά την αξία του μέσα από αυτή τη μουσική δουλειά.
Δεν πρόκειται για αντιγραφή της αρχικής εκτέλεσης. Φέρνουν τη μουσική στα μέτρα τους χωρίς να παραλείψουν τα μουσικά στοιχεία του Χατζιδάκι και το αποτέλεσμα είναι απλώς απίθανο. Στα Reflections ανήκουν και δύο γνωστά τραγούδια του μεγάλου συνθέτη, ο Κεμάλ και η Περιμπανού (Noble Dame) στην οποία συμμετέχει και η Έλλη Πασπαλά με τον David Lynch.

DEDICATION-RAINING PLEASURE




LOVE HER-RAINING PLEASURE



KEMAL-RAINING PLEASURE



NOBLE DAME-RAINING PLEASURE

Στην πισίνα του διαβόλου

Στην Ζάμπια οι καταπληκτικοί καταρράκτες Βικτόρια πέφτουν από ύψος 128 μέτρων. Εκεί λοιπόν υπάρχει ένα σημείο γνωστό και ως η πισίνα του διαβόλου, που μπορεί να κάνει κάποιος μπάνιο αλλά μόνο τους μήνες από Σεπτέμβριο μέχρι Δεκέμβριο.

Όταν η σκέψη μου χάνει.

Όταν η σκέψη μου χάνει,
κερδίζει η ανάγκη μου.
Πώς να λογικευτώ,
όταν λαχταράω ένα λουλούδι από τα χέρια σου;
Πώς η μνήμες να γίνουν στάχτη,
όταν μέσα μου καίω στη φωτιά σου;
Έλα και πριονισέ με,
κόψε με
ή ακόμα δικαιωσέ με.
Έστω για απόψε.
Θα σε αφήσω.
Θα σου το επιτρέψω.
Να βγάλεις από μέσα μου
όλη μου την ευαισθησία.
Όλη μου την παρανοϊκή διάθεση.
Θα σου το επιτρέψω.
Μόνο γρήγορα.
Κάνε γρήγορα.
Πρίν το φώς της ημέρας με στοιχειώσει και πάλι.
Πρίν ξαναγίνω ο λογικός εαυτός μου.
Πρίν ξαναγίνω εσύ...αυτός...εκείνος...κάποιος
και χαθώ στη βουή της καθημερινότητας.

Μου έλειψες...

Σκοτάδι πάλι και μκρές αναλαμπές.
Μου έλειψες πολύ,
όχι εσύ, αλλά η σκόνη σου.
Τα καρφιά που με τρυπάνε
στους τοίχους σου.
Η μαύρη σκέψη σου,
με τα σύννεφα.
Η μουσική σου,
που βρίσκεται μέσα σε κάθε μου κύτταρο.
Μου έλειψες.
Κάθε σου βλέμμα,
λεπίδα στον στίχο μου.
Κάθε σου χαμόγελο,
ο κόσμος όλος
και η ζωή ολάκερη.
Μην ξαναφύγεις,
δεν θα το αντέξω,
έτσι όπως λιώνεις τον κόσμο μου
και καθορίζεις το εγώ μου.
Είσαι κομμάτι μου πιά,
και το ξέρεις.
Μου έλειψες...
πολύ.