Facebook: Ε μα, να μην πώ κι εγώ την γνώμη μου;

Αγαπητέ αναγνώστη,
καμιά φορά μπερδεύομαι. Σκέφτομαι τα εκατομμύρια blogs που μπορείς να διαβάσεις καθημερινά, τον ορυμαγδό από πληροφορίες, τις ειδήσεις που πλημμυρίζουν τα κατα κόσμον δημοσιογραφικά blogs και αναρωτιέμαι γιατί να διαβάσεις το δικό μου blog; Γιατί να σε ενδιαφέρουν οι απόψεις ενός παντελώς άσχετου για ΄σενα ανθρώπου; Κι εκείνη την ώρα ο εαυτός μου μου απαντά, "δε χρειάζεται να σε διαβάσει κανένας, κάνεις κάτι για την πλάκα σου", και τότε ηρεμώ.
Αυτές τις μέρες με απασχολεί κάτι πραγματικά παράξενο. Σαν γνήσιο επαρχιωτόπουλο, που έζησε στην μεγάλη, αλλά όχι πολύ μεγάλη πόλη έχω συναντήσει και συναναστραφεί με αρκετές κατηγορίες ανθρώπων. Και μέσα σε όλα αυτά να 'σου και το facebook. Εκεί μέσα πραγματικά χάνομαι. Είναι πράγματι το facebook ένας μικρόκοσμος, καθρέφτης της κοινωνίας μας; Σε αυτόν τον περίφημο τοίχο μου, παρατηρώ καθημερινά τα πιο κουλά πράγματα. Κάποιος βρίσκει ένα πράσινο πρόβατο σε μια φάρμα, άλλος ανεβάζει το καινούριο τραγούδι του Νίνο, άλλος γίνεται μέλος σε ότι μαλ...κία υπάρχει. Και ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ. Με το που μπαίνω προσπαθώ να κάνω κάτι για να γίνω αντιληπτή στους υπόλοιπους.
Και ίσως αυτό να συμβαίνει...όλοι προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή των άλλων. Άτομα που στην καθημερινή τους ζωή, περνάνε σχεδόν απαρατήρητοι αποκτούν τώρα υπόσταση. Έχουν έναν χώρο έκφρασης, που στην καθημερινή τους ζωή κανένας δεν τους δίνει και ταυτόχρονα κάθε τους κίνηση γίνεται πρώτη είδηση στον τοίχο των απανταχού φίλων τους.
Διάλογοι που ποτέ δεν θα γίνουν στην καθημερινότητα, μεταμορφώνονται σε άψυχα comments και greeglish στο chat. Όλοι είναι όμορφοι, καθως είναι απαθανατισμένοι στην καλυτερη δυνατή πόζα, με τον πιο καλό φωτισμό, στο πιο cool σημείο. Άνθρωποι που δεν έχουν ενδοιασμούς. Που παρόλο που στην καθημερινή τους ζωή είναι ντροπαλοί και μετρημένοι, δεν διστάζουν να τα πετάξουν όλα σε φωτογραφίες και να γράψουν τα πιο προκλητικά status. Λαϊκοί, σκυλάδες, ποπάδες, ροκάδες, μεταλάδες, δαπίτες, πασπίτες, κνεϊτες, ολυμπιακοί, παναθηναϊκοί...όλοι μέσα. Ο καθένας να δημοσιεύει ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι.
Κι εδώ αγαπητέ μου αναγνώστη. αναρωτιέμαι. Τι συμβαίνει; Μήπως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλη αυτή την ελευθερία; Μήπως έχουμε ανάγκη από κανόνες για να αισθανθούμε λίγο καλύτερα; Παλεύεται όλη αυτή η αυθαιρεσία και μπορούν να χωρέσουν τόσες διαφορετικές νοοτροπίες σε έναν διαδικτυακό τόπο συνάθροισης; Και στην καθημερινή μας ζωή συναντάμε διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά επιλέγουμε ποιόν θα ακούσουμε λίγο παραπάνω. Επιπλέον, με το να παίζουμε με τόσο ανοιχτά χαρτιά, χάνεται και το παιχνίδι της ανακάλυψης, της εξερεύνησης του χαρακτήρα του διπλανού μας. Οι διάλογοι για όνειρα, σχέδια, ανάγκες, μουσική, κινηματογράφο, ακόμη και για ποδόσφαιρο, πολιτική, γκομενικά, μετατρέπονται σε ένα: "θα μπεις facebook έτσι; άντε να με βοηθήσεις λίγο με τη φάρμα" και το κλασσικό: "με έκανε add, μήπως τον ξέρεις;" Δεν ξέρω κατά πόσο θα έπρεπε να νιώθω ευχαριστημένη σαν νέος άνθρωπος που ζώ στην εποχή του facebook. Το σίγουρο είναι ότι αυτό που μου απολαμβάνω περισσότερο είναι οι πραγματικοί μου φίλοι, που κινούνται, χαμογελούν, έχουν πραγματικές διαστάσεις και μυρίζουν όμορφα ή και άσχημα, πετάνε τα μαλλιά τους, δεν έχουν μονίμως σουφρωμένα χείλια, ακούω την φωνή τους και αγαπώ ή απεχθάνομαι την χροιά τους, αλλάζουν φάτσα όταν είναι χαρούμενοι ή λυπημένοι και δεν έχουν μονίμως ένα χαζό χαμόγελο. Φίλους που κάθε μέρα ανακαλύπτω κι ένα καινούριο πράγμα γι'αυτούς καλό η κακό και που ξέρουν πως όταν τους κοιτώ, τους κοιτώ και μιλάω μαζί τους πραγματικα και δεν μιλάω ταυτόχρονα με άλλους πέντε για 100 διαφορετικά πράγματα. Real communication man, όχι καχέκτυπα!!!

PS. Πραγματικά θα ήθελα να δώ πώς θα αντιδρούσε ο άμεσα εξαρτημένος facebookάκιας σε μια πιθανή κατάργησή του. Εδώ θα είμαστε και θα δούμε.