THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

2009...Η ανασκόπηση



Γυρνώντας ξανά το χρόνο πίσω θυμάμαι ξανά τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε. 1. Το 2009 με βρήκε στο ίδιο ακριβώς μαγαζί που θα με βρεί και απόψε, πράγμα παράξενο, γιατί θα είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Σαν ο χρόνος να σταμάτησε σε εκείνη την στιγμή. Κι όμως ο χρόνος πέρασε...
2. Τελείωσα με τη σχολή μου, ύστερα από 4 χρόνια ανεπανάληπτης φοιτητικής ζωής και ορκίστηκα μαζί με το άλλο μου μισό τη Ν.
3. Έφυγα από τη Θεσσαλονικούλα μου και το σπιτάκι μου και ξαναγύρισα στη hometown και στη ζεστασιά της μανούλας μου, που περιλαμβάνει το καλύτερο σπιτικό φαγητό.However, πρέπει να δηλώσω οτι "Θεσσαλονίκη μου, μου λείπεις!". "Το ίδιο κι εσείς αγαπημένα μου φιλαράκια!".
4. Βρήκα την πρώτη μου δουλειά και ξαφνικά έγινα miss και κυρία...
5. Ανακάλυψα οτι η επαρχία δεν είναι και τόσο άσχημη όταν έχεις καλή παρέα...
6. Η προσωπική μου ζωή για μια ακόμη χρονιά παρέμεινε στάσιμη...πράγμα που με κάνει να πιστεύω οτι δεν ήμουν και πολυ φίλος της αλλαγής. But who knows???

Το συνειδητοποιήσατε ότι μπαίνουμε στο 2010????? Εεεεεεε???????? Πού είναι οι διαστημικοί σταθμοί, τα παράξενα υβριδικά οχήματα, οι λευκές στολές, το φαγητό σε ταμπλέτες και οι συσκευές τηλεμεταφοράς??? Εγώ άλλη εικόνα είχα πλάσει στο μυαλό μου όταν ήμουν μικρούλα για το 2010!!! Τι να πώ, ίσως η εξέλιξη να γίνεται γρηγορότερα στο μυαλό μας απ'οτι στην πραγματικότητα. Τέσπα, για όλους εσάς φίλους, γνωστούς και αγνώστους εύχομαι το 2010 να σας φέρει αυτό που ψάχνετε και επιθυμείτε, με όσο το δυνατόν λιγότερες θυσίες και στενοχώριες. Αυτό που εγώ επιθυμώ είναι πολλές αλλαγές και πολλά πολλά ταξίδια, και φυσικά υγεία για όλο τον κόσμο!!! HAPPY NEW YEAR FELLOWS!!!

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη...

φέτος ήταν ακόμη μια χρονιά που προσπάθησαν να με κάνουν να χάσω την πίστη μου σε 'σένα, αλλά εγώ ζώ και περιμένω να πραγματοποιήσεις το θάυμα μου...ναι το δικό μου θάυμα. Όσο εγωιστική και να ακούγεται η ευχή μου, θέλω να την πραγματοποιήσεις. Δε θέλω τίποτα άλλο πέρα από υγεία και αγάπη...κάνε κάτι γιατι προσπαθούν να μου κλονίσουν την εμπιστοσύνη μου...και ξέρεις πόσο σε πιστεύω.
Καλή τύχη με τα δώρα φέτος αν και δε νομίζω οτι θα δυσκολευτείς ιδιαίτερα με το έλκηθρο, αφού στις περισσότερες περιοχές οι θερμοκρασίες θα είναι αρκετά υψηλές.
PS. I need love...

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

SHE

"She", ένα φοβερό κομμάτι που κατάφερε να μείνει στο μυαλό μου επιδεικτικά.
Σημάδι επίσης, ότι η καλή μουσική έχει αφήσει απογόνους.
Enjoy!!!



Saw her sitting on the sitting on the corner
With her feet down in the water
And no one ever helped her
And no one ever taught her
For such a lovely daughter
Couldn't be more lost in water
With no one to believe in

She will get inside your head
She's the waves inside your bed
(repeat)

Saw her sitting on the corner
In her masquerade
Saw her sitting on the corner
Black ran down her face

Saw her sitting on the sitting on the corner
With her feet down in the water
And no one ever helped her
And no one ever taught her
For such a lovely daughter
Couldn't be more lost in water
With no one to believe in

She will get inside your head
Like the wolf travels through the snow
She's the waves inside your bed
Where the wind travels she must follow
(repeat)

It's so much, so much, so much darker in the sun
Oh when you, when you, when you run
(repeat)

She will get inside your head
Like the wolf travels through the snow
She's the waves inside your bed
Where the wind travels she must follow
(repeat)

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Ρόδο μου...αμάραντο



Ήμουν 17 χρονών, όταν σε εκείνη τη σχολική γιορτή, ο κύριος Θεόφιλος μου είπε αποφασιστικά: "Μαρία θα το πείς εσύ!". "Μα κύριε Θεόφιλε είναι δύσκολο", ψέλισα σιγανά. "Ε καί; Θα το πείς, δε σε φοβάμαι." Αλλά εμένα από εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου άρχισε να χτυπά με ταχύτητες formula 1. Έπαιρνα την κασσέτα και το άκουγα με τις ώρες. Ώσπου ήρθε η μέρα της γιορτής. Τα άλλα δυο τραγούδια δε με δυσκόλεψαν καθόλου. Αλλά οταν ήρθε η στιγμή να τραγουδήσω το συγκεκριμένο, η καρδιά μου άρχισε πάλι να χτυπα σε απίστευτους ρυθμούς. Τι να κάνω κι εγώ, παίρνω το μικρόφωνο και η ορχήστρα ξεκινά...το μυαλό όμως δεν είχε συνειδητοποιήσει εκείνη την εποχή τι ήταν αυτό που τραγουδούσα. Δεν είχα αντιληφτεί το μεγαλείο των στίχων του Ελύτη, ούτε τη μαγεία της μουσικής του Θεοδωράκη. Σήμερα όμως ξέρω και είμαι υπερήφανη...όχι που είπα το τραγούδι, αλλά που ζώ σ'αυτη την χώρα για την οποία ελπίζω ακόμη!

Της αγάπης αίματα

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009



Οι εποχές αλλάζουν και μαζί με αυτές πρέπει να αλλάζουμε κι εμείς...
Η στασιμότητα είναι το όπιο του λαού...πώς να τους την στερήσεις, όταν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να την στερηθείς;

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Χιουμοράκι...





Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Γιατι έισαι άνθρωπος...



Πώς να απαρνηθείς την καταγωγή σου και να αναγνωρίσεις την ασημαντότητά σου;
Κουράστηκα τα άτομα...έχω ανάγκη από ανθρώπους.

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Ελάχιστος φόρος τιμής, για όσους χάθηκαν από τη λύσσα της εξουσίας.



Επιβάτης στην υστερία αυτού του τόπου
που τα κόκαλα τσακίζει
και τα όνειρα του ανθρώπου.

Κώστας Τριπολίτης

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Ειρωνική η ευτυχία...



Κοντά μου πάντα περπατά
ένα κοφτερό μαχαίρι
και μια αλυσίδα φονική.
Όσο και να θέλουν
οι δρόμοι να ανοίξουνε
η ανάσα δεν φτάνει.
Ευτυχία μου δαιμόνια
γέλα όσο θές ειρωνικά
τώρα που μπορείς.
Εγώ έχω δίπλα μου
μαχαίρι και αλυσίδα
να με συγκρατούν.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Viva la revolution...




Η 17 Νοέμβρη πλησιάζει, αλλά προηγείται μια Παρασκευή και δεκατρείς...
Αλλά τι σημασία έχουν πια οι μέρες; Για τους ανθρώπους γύρω μου κάθε μέρα είναι πια η ίδια.
Θλιβερή μιζέρια και φευγαλέα τι-θα-φάω-σήμερα απλώνονται στην ατμόσφαιρα και περιορίζουν το οξυγόνο...να δείτε που μπορεί να ευθύνονται και αυτά για την τρύπα τού όζοντος. Κι εκεί που έχεις συνηθίσει να ζείς τη ζωούλα σου ευβλαβικά και υπάκουα έρχεται και σε βρίσκει αυτό το μεγάλο σύννεφο μιζέριας...που όσο πάει και εξαπλώνεται. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια...εμβόλιο δυστυχώς για αυτή τη σύγχρονη αρρώστια δεν βγάλανε. Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να την βαρέσω την ένεση...το είδα αλλιώς. Θα κάνω επανάσταση ενάντια στην μιζέρια...ίσως θα φύγω, έστω και για λίγο... να ξεκουραστεί λιγάκι το μυαλό μου, από τα φονικά γκρινιαρόγατα...so, viva la revolution!!!!!!!

PS...Κάνε κι εσύ μια επανάσταση, μέρες που έρχονται!!!!

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Έκθεση: "Η 28η Οκτωβρίου"

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.

Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.

Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.

Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».

Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Άμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.

Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».


Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.

Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην ξαναρθούν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!
Έκθεση παιδιού από δημοτικό σχολείο της Αθήνας ...

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Η μουσική φτιάχνει αριστούχους


Οι έρευνες δείχνουν ότι όσα παιδιά μαθαίνουν μουσική έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Καρολίνα Παπακώστα

Ο Γιώργης είναι μόλις εννιά ετών αλλά στην ερώτηση «τι σου προσφέρει η μουσική;», απαντά αμέσως: «Με βοηθά πολύ στα μαθηματικά και οι φίλοι μου ενδιαφέρονται πολύ γι΄ αυτό που κάνω και τους αρέσει». Βέβαια συμπληρώνει πως στα ελληνικά δεν έχει παρατηρήσει να τον βοηθά.

Παίζει πιάνο από τα έξι του και μαζί με τον ξάδερφό του, Γιώργο, που είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος και παίζει βιολί, έχουν εμφανιστεί σε διάφορες εκδηλώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ο Γιώργος μάλιστα ετοιμάζεται για την πρώτη του συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής. Τόσο για τον πατέρα του Γιώργη, κ. Τάσο Μπάνο όσο και του Γιώργου κ. Χρόνη Μπάνο, η ενασχόληση των δύο μικρών με τη μουσική ήρθε φυσικά και θεωρήθηκε απαραίτητη. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο κ. Τάσος Μπάνος, «η παιδεία που προσφέρει κανείς στο παιδί του δεν πρέπει να περιορίζεται στις λεγόμενες χρηστικές γνώσεις του συστήματος εκπαίδευσης αλλά να περιλαμβάνει και γνώση που καλλιεργεί την εσωτερικότητα και την αίσθηση του εαυτού. Γι΄ αυτό και όταν ο γιος μου μού ζήτησε να αρχίσει μαθήματα πιάνου επειδή έβλεπε τον Γιώργο να μαθαίνει βιολί, δέχτηκα αμέσως και χάρηκα όταν έβλεπα πόσο του αρέσει».

Για την ψυχολόγο κ. Αλεξάνδρα Καππάτου η συμβολή της μουσικής γενικά και της εκμάθησης ενός μουσικού οργάνου ειδικότερα, στην ανάπτυξη της προσωπικότητας ενός παιδιού είναι αδιαμφισβήτητα θετική. «Η σχέση με τη μουσική αρχίζει ήδη από την ενδομήτριο περίοδο ακούγοντας τη μητέρα να τραγουδά ή τη μουσική που αυτή ακούει. Από όταν είναι νεογέννητα αναπτύσσουν μια σχεδόν μαγική σχέση μαζί της αφού τα ηρεμεί και τα χαλαρώνει». Όπως τονίζει, η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου συνεπάγεται μια πιο στενή επαφή που «εξασφαλίζει διασκέδαση, ψυχαγωγία, εσωτερική ηρεμία αλλά και αίσθημα ικανοποίησης που προχωρά και μαθαίνει».

Οι έρευνες
Συμπληρώνει: «Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι βοηθά στη συμπεριφορά αφού τα παιδιά που μαθαίνουν να παίζουν κάποιο όργανο είναι πιο ευγενικά και μαθαίνουν να επιλέγουν τον διάλογο. Αυτό συμβαίνει γιατί η εκμάθηση ενός οργάνου απαιτεί πειθαρχία και κάποιες φορές και προϋποθέτει τη συμμετοχή σε μια εύρυθμη ομάδα. Παράλληλα, έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά αυτά έχουν καλύτερες επιδόσεις στα μαθήματά τους αφού μέσω της μουσικής εξάσκησης μαθαίνουν να συγκεντρώνονται και να επικεντρώνονται στον στόχο». Γιώργης και Γιώργος κάνουν πλέον συστηματικές μουσικές σπουδές, έχουν μάθημα δύο φορές την εβδομάδα και μελετούν περίπου μιάμιση ώρα καθημερινά. Όπως αναφέρει όμως ο κ. Τάσος Μπάνος, «προσπαθώ να καταστήσω σαφές στον Γιώργη πως ναι μεν το πιάνο είναι εξίσου σημαντικό με το σχολείο αλλά τα μαθήματα της επόμενης ημέρας προηγούνται. Είναι άριστος μαθητής αλλά δεν ξέρω σίγουρα αν αυτό οφείλεται στην ενασχόλησή του με τη μουσική. Πιστεύω πάντως πως σε μεγάλο βαθμό υπάρχει σχέση».

«Η εμπειρία μάς δείχνει ότι τα παιδιά που καλλιεργούνται μουσικά αναπτύσσουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα γιατί αποκτούν κάποιες δεξιότητες», τονίζει η κ. Χαρά Καλομοίρη, πρόεδρος του Εθνικού Ωδείου. Και εξηγεί: «Η κυριότερη είναι ότι μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία να οργανώνουν τις δραστηριότητές τους. Για να παίξουν ένα κομμάτι πρέπει να συντονίσουν σώμα, νου και συναίσθημα. Επίσης, εξασκούνται στο να ανταποκρίνονται με ακρίβεια σε οδηγίες. Αυτό τους δίνει ένα σχετικό προβάδισμα έναντι των άλλων παιδιών και το επιβεβαιώνουν και δάσκαλοι».

Συμπληρώνει: «Έχω παρατηρήσει, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, πως τα παιδιά με μουσική ευφυΐα έχουν και έφεση στα μαθηματικά». Ο κ. Αλέξανδρος Φωτεινός, ιδιοκτήτης ωδείου και δάσκαλος μουσικής, υποστηρίζει ότι «η μελέτη είναι απαραίτητη και η μουσική τούς μαθαίνει τόσο την έννοια της συγκέντρωσης όσο και αυτή της υπευθυνότηταςοι οποίες φυσικά θα τους χρειαστούν και στο σχολείο- αφού σιγά σιγά συνειδητοποιούν ότι έχουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης στην εκμάθηση κάποιου οργάνου». Ένα ακόμη όφελος, σύμφωνα με την κ. Καλομοίρη, είναι στη διαδικασία κοινωνικοποίησης, «η παρουσίαση ενός κομματιού στο ευρύτερο κοινό απαιτεί ωριμότητα και συνεπάγεται λοιπόν βελτίωση της κοινωνικότητας και της συμπεριφοράς του παιδιού».

ΤΑ ΟΦΕΛΗ

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι τα παιδιά με κλίση στη μουσική έχουν έφεση στα μαθηματικά


«Το παιδί πρέπει να διαλέγει μόνο του το όργανο»

Η ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ κ. Καππάτου επισημαίνει ότι «πιθανόν η συστηματική ενασχόληση με κάποιο όργανο να οδηγήσει στην απώλεια του στοιχείου της παιδικότητας». Για τον λόγο αυτόν υποστηρίζει ότι οι γονείς δεν θα πρέπει να πιέζουν τα παιδιά τους, «δεν πρέπει ποτέ να βγάζουν πάνω τους προσωπικές επιθυμίες. Δεν πρέπει να τα πειθαναγκάζουν, είτε να μάθουν κάποιο όργανο είτε αν μαθαίνουν να διαπρέψουν, γιατί το μόνο που θα επιτύχουν είναι τα παιδιά να το εγκαταλείψουν ή ακόμη χειρότερα να μισήσουν τη μουσική».

Όσο για τον ρόλο των γονέων, ο κ. Φωτεινός σημειώνει πως «οφείλουν να δίνουν στο παιδί ερεθίσματα σχετικά με τη μουσική. Πρόκειται για μια δραστηριότητα που ακόμη και να την αφήσει στο μέλλον θα έχει κερδίσει κάτι, θα μάθει να είναι καλός ακροατής».

Όπως λέει, με βάση την εμπειρία του, «τα περισσότερα παιδάκια εκφράζουν τα ίδια την επιθυμία να μάθουν κάποιο όργανο».

Τονίζει δε ότι «ακόμη και όταν πρόκειται για απόφαση των γονιών, εμείς προτείνουμε τα παιδιά είτε να κάνουν κάποια μαθήματα σε διαφορετικά όργανα ή να παρακολουθήσουν μια συναυλία για να διαλέξουν μόνα τους όργανο». Και αφού αρχίσουν μαθήματα είναι απαραίτητη η βοήθεια των γονέων στο σπίτι. «Καλό είναι ακόμη κι αν δεν έχουν μουσικές γνώσεις να προσπαθήσουν να μάθουν τα πολύ βασικά ώστε να παρακολουθούν τη μελέτη και φυσικά να τα παρακινούν, χωρίς όμως να τα πιέζουν», αναφέρει.

Εξίσου σημαντικό ρόλο δύναται να παίξει η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου και στην εφηβική ηλικία.

Στην εφηβεία
«Πολλοί είναι οι έφηβοι που επιθυμούν να μάθουν κάποιο πιο μοντέρνο όργανο, όπως κιθάρα ή ντραμς και μιας και η εφηβεία είναι η κατεξοχήν ηλικία μουσικής ακρόασης, οι γονείς πρέπει να τους ενθαρρύνουν. Γιατί έτσι εκτονώνουν το άγχος και τις ανησυχίες τους ενώ δημιουργώντας μια μπάντα έχουν και δευτερογενή οφέλη. Κοινωνικοποιούνται, γίνονται αρεστά στην παρέα και το άλλο φύλο και φυσικά αποφεύγουν τους λεγόμενους περίεργους δρόμους», λέει η κ. Καππάτου.


25/9/2009

Τα Νέα

...Είμαι εγώ...

Είμαι εγώ

Ποιο το νόημα να γράφεις με λευκό μαρκαδόρο

σε λευκό χαρτί;

Γιατί να σε νοιάζει η δύναμη της σκιάς σου,

όταν δεν σε νοιάζει ο ίδιος σου εαυτός;

Γιατί να μπείς καν στον κόπο να διαβάσεις το ποίημα αυτό,

όταν δε με ξέρεις καθόλου.

Κι όμως υπάρχω στο μυαλό σου.

Δε μπορείς να με διώξεις.

Δε μπορείς να μη με καταλάβεις.

Εμπιστέψου το πνεύμα σου και θα καταλάβεις ότι

είμαστε οι καλύτεροι φίλοι.

Εσύ κι εγώ.

Δυο πλάσματα τοποθετημένα στις δυο άκρες του χωραφιού.

Τριάντα βήματα μας χωρίζουν.

Σου το ξαναλέω,

μπορείς να νιώσεις ότι δεν με ξέρεις,

αλλά μπορείς και να με αναγνωρίσεις.

Είμαι εγώ.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Ζαλισμένο καλοκαίρι...(2)

Η πόρτα της παλιάς μονοκατοικίας ήταν παραβιασμένη και κουνιόταν ρυθμικά με τον άνεμο. Φύλλα είχαν εισβάλει στο μικρό διάδρομο και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνυκτική. Καθώς πλησίασε προς το σαλόνι η καρδιά του άρχισε να χτυπά δυνατά και ανέπνεε με δυσκολία. Τα φώτα ήταν όλα αναμένα, σαν γιορτή. Εκεί στη μέση του σαλονιού κρεμόταν από το ταβάνι μια σφιχτή θηλιά και ακριβώς από κάτω οι γονείς του γονατιστοί. Πλησιάζοντας τους παρατήρησε τα πόδια της αδερφής του να εξέχουν. Φορούσε ένα λευκό φόρεμα από εκείνα που της άρεσαν περισσότερο και που όταν τα φορούσε έμοιαζε με άγγελο. Πλησιάζοντας καλύτερα όμως παρατήρησε ότι το πρόσωπό της ήταν μελανιασμένο και τα μάτια της που ήταν πάντα τόσο λαμπερά, τώρα ήταν μισόκλειστα και θαμπά. Τα είχε καταλάβει όλα. Άλλωστε δεν ήταν παιδί πια. Δεν έβγαλε λέξη. Μόνο έπιασε το χέρι της μάνας του, που είχε λιώσει από το κλάμα και το κράτησε σφιχτά.

Λίγες μέρες αργότερα, βρέθηκε να μένει στο σπίτι της θείας του, ένα τέταρτο από το αρχαίο μαντείο των Δελφών. Η μάνα του τον είχε στείλει στην αδερφή της για να ξεφύγει από τις άσχημες αναμνήσεις που του προκαλούσε το σπίτι. Η θεία του ήταν ευγενική και καλοσυνάτη, αλλά εκείνος δεν άνοιγε το στόμα του παρα μόνο για να πεί καληνύχτα και να πέσει στο κρεβάτι. Τα πρωινά συνήθιζε να τριγυρνάει στους Δελφούς. Εκεί παρατηρούσε τα αρχαία μνημεία και το μυαλό του ξέφευγε λιγάκι από τις άσχημες εικόνες που είχε ζήσει. Είχε διαβάσει για τους Δελφούς. Εκεί συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα άκρα του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου. Εκεί ήταν ο ομφαλός της γης. Αυτό όμως που τον γέμιζε με δέος ήταν ο ναός του Απόλλωνα. Μπορούσε για ώρες να κοιτά τους κατεστραμένους κίονες και να φαντάζεται πώς ήταν χιλίαδες χρόνια πρίν. Μπορούσε ακόμη να μυρίσει τη μυρωδιά από τα φύλλα της δάφνης και να δεί τα αφιερώματα στο θεό του ήλιου. Έμενε εκεί καθηλωμένος για ώρες μέχρι την δύση του ήλιου. Μια περίεργη συγκίνηση έλουζε την ψυχή του και μια αίσθηση οικιότητας τον έκανε να νιώθει ασφαλής.

Όταν έφτασε το πρωί της 10ης Αυγούστου, σηκώθηκε από νωρίς. Τον είχε πιάσει μια παράξενη υπερένταση. Το αίμα του κυλούσε με ασυνήθεις ρυθμούς. Το μάτι του έπαιζε από τη στιγμή που ξύπνησε και είχε ένα παράξενο προαίσθημα. Παρ’όλα αυτά το πρόγραμμά του δεν άλλαξε. Χαιρέτισε τη θεία του κι έφυγε για τους Δελφούς. Εκείνο το πρωί ο αέρας ήταν διαφορετικός. Είχε μια ασυνήθιστη δύναμη, που έκανε τα κλαδιά των δέντρων να λυγίζουν. Όλα φαινότανε σαν να ετοιμάζονταν για την εισβολή των αστεριών. Ο Οδυσσέας κουρασμένος και ζαλισμένος από την πολλή ζέστη, ξάπλωσε πάνω σε μια μεγάλη πέτρα δίπλα στο ναό και αποκοιμήθηκε.

Όταν το σκοτάδι έκανε αισθητή την παρουσία του, άρχισε να αχνοφαίνεται και το χλωμό φεγγάρι. Ήταν το καλύτερο σημείο για να μαρτυρήσεις το μοναδικό φαινόμενο των πεφταστεριών. Ο ουρανός απλωνόταν πεντακάθαρος πάνω από τα αρχαία πετρώματα, που κουβαλούσαν επάνω τους αιώνες σιωπηλής σοφίας. Οι σκιές έπαιζαν με το λιγοστό φώς και οι δωρικοί κίονες τις αιχμαλώτιζαν με την πρωτόγνωρη απλότητά τους. Σαν ο αρχαίος μύθος να ξαναζωντάνευε από την αρχή.

Ξαφνικά, ένας δυνατός παλλόμενος ήχος πλημμύρισε το χώρο και ο Οδυσσέας ξύπνησε απότομα. Δυνατές φωνές, συντονισμένες όλες σε έναν ανατριχιαστικό τόνο πλησίαζαν όλο και περισσότερο προς τον αρχαίο νάο. Ο Οδυσσέας μόνος και φοβισμένος, σηκώθηκε και με δύο γρήγορες δρασκελιές κρύφτηκε πίσω από έναν κοντινό θάμνο. Το απόκοσμο θέαμα που είδε πίσω από εκείνο το θάμνο θα τον σημάδευε για ολόκληρη τη ζωή του.

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Ανάσα στο χάος των ημερών...

http://www.youtube.com/watch?v=f-CYpzJvfM0

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ζαλισμένο καλοκαίρι (1)

Κύκλοι. Φαύλοι κύκλοι. Ζωές που καταλήγουνε στο χώμα, και ξανά ζωές. Εξέλιξη, κληροδοτήματα και ιστορία. Και ανάμεσα σε όλα αυτά ένας άλλος κόσμος που παραμένει πάντα φιλόξενος, ο κόσμος της λογοτεχνίας. Μέρος αυτού του κόσμου είναι και ο Οδυσσέας. Ψάχνει να βρεί τον εαυτό του μέσα από τα έργα του. Μικρά φιλοσοφικά διηγήματα που δεν καταλήγουν πουθενά. Μέχρι εκείνη τη μοιραία μέρα που τα διηγηματά του φαίνεται τελικά να αποκτούν τέλος.


Εκείνο το καλοκαίρι ήταν από τα πιο ζεστά. Ο κόσμος έβρισκε ανακούφιση μονάχα το βράδυ, όταν ο ήλιος την έκανε για να σβήσει μέσα στην δροσερή θάλασσα και τα ανεμοδαρμένα βουνά. Κάθε μεσημέρι τα τζιτζίκια στήνανε χορούς μέσα στα πυκνά κατακίτρινα χορτάρια, ενώ τα αυτοκίνητα απλά έλιωναν στα γκαράζ. Εκείνο το καλοκάιρι όμως επρόκειτο να συμβεί και κάτι άλλο. Κάτι σπάνιο και μαγικό. Τη 10η μέρα του Αυγούστου ένα σμήνος από αστέρια, οι Λυρίδες, θα ξεπηδούσε από τον αστερισμό της Λύρας με ταχύτητα μεγαλύτερη από 170.000 χιλιόμετρα την ώρα, και επρόκειτο να εισέρθει στην ατμόσφαιρα της Γης σαν μια βεντάλια πυροτεχνημάτων. Ένα εκπληκτικο φαινόμενο που συμβαίνει κάθε 40 χρόνια και είναι σχετικά άγνωστο για τον περισσότερο κόσμο.

Άγνωστο για τον περισσότερο κόσμο αλλά πολύ γνωστό για τον δεκαπεντάχρονο Οδυσσέα που περίμενε πώς και πώς για εκείνη την ημέρα. Ο Οδυσσέας ζούσε στη Λαμία μαζί με τον πατέρα του, τη μητέρα του και τη μεγάλη του αδερφή που τελείωνε το σχολείο. Ήταν ένα παιδί κλειστό και «αντικοινωνικό», όπως συνήθιζε να λέει ο καθηγητής του, ένας συμπαθητικός κοντούλης κύριος, που μόλις χτυπούσε το κουδούνι του σχολείου έβγαζε από το συρτάρι της έδρας ένα μικρό μπουκάλι με ντόπιο τσίπουρο και το έπινε κρυφά. Δεν υπήρχε κανένας όμως που να μην τον είχε καταλάβει. Ο Οδυσσέας απολάμβανε να τελειώνει το μάθημα και να τρέχει με το ποδήλατό του στους δρόμους της Λαμίας. Κι όταν κουραζόταν, έκανε μια στάση στο κοντινότερο παγκάκι, έβγαζε από το σάκο του έναν Τουέϊν ή έναν Χέμινγουεϊ και διάβαζε με τις ώρες. Καμιά φορά ξεχνιόταν και τον έπαιρνε νύχτα. Τότε μόνο η κυρα Δήμητρα έπαιρνε τον πλάστη για την πίτα και τον τάραζε στις ξυλιές. Ο πατέρας του ήταν κι αυτός ένας λιγομίλητος άνθρωπος, αλλά καλοσυνάτος. Έβγαζε το μεροκάματό του σαν πολυτεχνίτης. Χτίστης, πλακάς, ελαιοχρωματιστής, ξυλουργός. Τίποτα δεν άφηνε. Δούλευε σαν το σκυλί για να εξασφαλίσει όπως έλεγε το καλύτερο για τα παιδιά του. Η μορφή της οικογένειας όμως ήταν ο θείος του Οδυσσέα και αδερφός του πατέρα του, Θεόφιλος. Ο Θεόφιλος ήταν ανύπαντρος και είχε ένα δικό του βιβλιοπωλείο, σε έναν από τους λιγότερο διάσημους δρόμους της Λαμίας. ένα μικρό υπόγειο βιβλιοπωλείο, γεμάτο από πάνω μέχρι κάτω με παλιά σκονισμένα βιβλία και αρκετά φιλομαθή ποντίκια. Ακριβώς από πάνω είχε ένα μικρό δωματιάκι στο οποίο υπήρχε μόνο ένα κρεβάτι και ένα παράθυρο. Το κρεβάτι ήταν μονίμως στρωμένο μιας που τον έπαιρνε ο ύπνος στο μικρό γραφείο που είχε στο βιβλιοπωλείο. Εκεί την έβγαζε από το πρωί μέχρι το επόμενο πρωϊ, με μικρές εξαιρέσεις τις μέρες που πήγαινε να φάει με την οικογένεια του αδερφού του. Τα βράδια κάθονταν στην παλιά ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα, έβαζε ένα ουίσκι κι ένα δίσκο στο παλιό πικάπ-του την έδιναν τα μοντέρνα κασετόφωνα-και αναπολούσε τα φοιτητικά του χρόνια στο δημοκρατικο Παρίσι. Έφυγε από τα δεκαοχτώ του για να εγκατασταθεί στη Γαλλική πρωτεύουσα και να σπουδάσει αυτό που πάντα ονειρευόταν, ιστορία της τέχνης. Βρήκε μια δουλίτσα σαν βοηθός φαρμακείου και τελείωσε τη σχολή του με άριστα. Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. Η περιέργειά του τον οδήγησε στην Αμερική, όπου και συνέχισε τις σπουδές του πάνω στη λογοτεχνία και τον πολιτισμό. Γύρισε στην Ελλάδα στα σαράντα του, έχοντας γνωρίσει όλο τον κόσμο, κι όμως δεν του ανοίχτηκε, αλλά και ούτε ζήτησε να του ανοιχτεί, καμια πόρτα. Προτίμησε να ζήσει στο μικρό υπόγειο μαγαζάκι του, ίσως λίγο κουρασμένος από τα ταξίδια του αλλά σε καμία περίπτωση απογοητευμένος.

Ο Θεόφιλος αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού για τον Οδυσσεά που πάντα ονειρευόταν να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει πάνω από την όμορφη αλλά παρ’ολα αυτά ισοπεδωτική Λαμία. Καμιά φορά το ΄σκαγε από το σπίτι για να παέι να ακούσει το θείο του να του λέει ιστορίες των νεανικών του χρόνων. Για ταξίδια και εξωτικές καλλονές, για ανθρωπους και άγρια ζώα, για περίεργα μέρη κι εντυπωσιακές κατασκευές. Άλλες φορές το έσκαγε για να παέι να περιμένει να δεί στο μπαλκόνι της την όμορφη Ασπασία, μια τριαντάρα που του έκανε τα γλυκά μάτια και ήταν και φίλη της μάνας του. Καποιες βραδιές, όταν επικρατούσε παντού γύρω βαθύ σκοτάδι και μια νεκρική ησυχία, έλυνε τα κατάμαυρα μακριά μαλλιά της κι έβγαινε στο μπαλκόνι της ολόγυμνη, να πάρει αέρα. Ήξερε πως ο Οδυσσέας βρισκόταν απο κάτω όμως δεν την έννοιαζε. Συνέχιζε να τον κοιτά προκλητικά με τα μεγάλα κατάμαυρα μάτια της και να γελά με ένα παμπόνηρο χαμόγελο.Τότε ήταν που ο Οδυσσέας κοκκίνιζε από τη ντροπή του και επέστρεφε σπίτι πιο γρήγορα κι από τον άνεμο.

Ήταν ένα βράδυ από αυτά, όταν ο Οδυσσέας γύρισε σπίτι του και αντίκρισε ίσως το χειρότερο θέαμα της ζωής του.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

Αδερφές Ψυχές...


...άγχος, κούραση, νεύρα, δρόμοι, αυτοκίνητα, απαίσιες πωλήτριες, ουρές στο super, στην εφορία, στη δεή, χαρτιά, άθλιοι καφέδες, γκρίζοι τοίχοι, έντονα φώτα...κι εσύ να ψάχνεις για λίγο οξυγόνο, έναν άνθρωπο που θα σε πάει κάπου αλλού. Η πόρτα χτυπάει...ποιός θα ήθελες να είναι;...Το πρώτο άτομο που θα σου έρθει στο μυαλό είναι η αδελφή ψυχή σου, your soulmate αγγλιστί. Δυστυχώς, αυτό το νόημα απέκτησε σήμερα ο όρος. Παρ'όλα αυτά,αυτή είναι η σημασία του όρου σύφωνα με την ασιατική φιλοσοφία:
«Κάθε άνθρωπος δημιουργήθηκε σαν μια ψυχή ολόκληρη και αυτόνομη, χωρίς την ανάγκη άλλων. Όμως το μάθημά μας για να μπορέσουμε να αγγίξουμε το Όλον και να γίνουμε ένα μαζί Του υπήρξε το να διαχωριστούμε και να αναζητούμε συνέχεια το κομμάτι που μας λείπει. Ενώ προσπαθούμε να ξαναγίνουμε ολόκληροι, μαθαίνουμε πολλά, διότι μόνο έτσι θα μπορούσαμε να δώσουμε σημασία στο τι συμβαίνει γύρω μας και όχι μόνο μέσα μας. Έτσι, όσο ζούμε σε αυτήν την υλική υπόσταση που ονομάζουμε ζωή, γεννιόμαστε μαζί με την ανάγκη της παρουσίας άλλων και αναζητούμε συνέχεια την συντροφιά τους, προσπαθούμε να συμβιώνουμε αρμονικά, διότι δεν είμαστε ολόκληροι, δεν είμαστε αυτόνομοι. Αλλά στην ουσία αναζητούμε απεγνωσμένα τα κομμάτια που μας λείπουν και όχι την οποιαδήποτε συντροφιά»
Ο δυϊσμός είναι μια άλλή θεωρία που υποστηρίζει ότι για κάθε έννοια υπάρχει και μια άλλη αντίστοιχη. Ότι τα πάντα αποτελόυνται από δύο συνιστώσες.
Επίσης ο Θεός είπε στο Νόε να βάλει από δυό ζώα του ίδιου είδους στην κιβωτό.
Επίσης ένα Κινέζικο ρητό λέει οτι τα καλά πράγματα έρχονται σε ζευγάρια.
Κι εγώ δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι, πόσο εύκολο είναι να βρούμε την αδερφή ψυχή μας, αν φυσικά υπάρχει; Βρίσκεται κάπου εκεί έξω όπως φαίνεται να ισχυρίζονται οι περισσότερες αμερικάνικες σαχλοκομωδίες ή μήπως θα τη συναντήσουμε σε μια άλλη ζωή όπου θα μπορέσουμε να ζήσουμε ενωμένοι για πάντα. Μήπως την έχουμε βρεί και δεν το ξέρουμε; Μήπως είμαστε πολύ εγωϊστές για να θέλουμε να τη βρούμε; Μήπως δεν θέλει να μας βρεί αυτή; Μήπως, μήπως, μήπως;

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Αντίστροφη μέτρηση...



Εδώ και κάποιες μέρες μετράω αντίστροφα. Η επαγγελματική μου καριέρα ξεκινά σε λίγο και δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να την αντιμετωπίσω. Τόσο καιρό ήμουν ο άνθρωπος πίσω από το θρανίο και τώρα πρέπει να μετακινηθώ μπροστά του. Μια μετακίνηση που σχετίζεται περισσότερο με την ψυχολογία μου παρά με το χώρο.
Τα βράδια σκέφτομαι αν θα είμαι έτοιμη για τα νέα δεδομένα που θα περικυκλώσουν τη ζωή μου, σαν γνήσιος εκπρόσωπος της ανασφάλειας και θιασώτης της προσκόλλησης στο παρελθόν, στο γνώριμο, στο σίγουρο. Πώς να ξεφύγω από την μαθητική μου ψυχολογία και να αναλάβω ξαφνικά να μεταφέρω αυτά που ξέρω χωρίς να χάσω το σεβασμό των παιδιών; Δύσκολη διαδικασία. Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι οτι δεν είμαι λιπόψυχη και δειλή. Αυτά είναι τα δύο πράγματα που θα χρειαστώ περισσότερο.
Όσοι είστε στην ίδια φάση με 'μένα ίσως καταλαβαίνετε το δίλλημα μου, ίσως και να σκέφτεστε τα ίδια πράγματα. Να θυμάστε όμως οτι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την εμπιστοσύνη στον ίδιο σας τον εαυτό. Αυτό θα είναι το κεφαλόσκαλο της επαγγελματικής σας καριέρας.

Σάββατο 8 Αυγούστου 2009


Επίγειοι παράδεισοι...πώς να τους ξεπεράσεις?
Τα μάτια όμως συνηθίζουν στο ωραίο και η επιστροφή στην πραγματικότητα γίνεται με τεράστια δυσκολία!
Πώς να μη θαυμάσεις?

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Ταξίδια

Αναχώρηση για τα Κύθηρα-Jean-Antoine Watteau,1684-1721


Τι να τα κάνω τα ταξίδια,
ταξίδι είναι η ζωή μου
και τα φώτα πάντα σβήνουν
απ'το τέλος στην αρχή.
Όνειρα και αναμνήσεις
θέση πάντα έχουν
και τα βλέπεις οτι τρέχουν
στου μυαλού τις διαδρομές.
Αξιοθέατα και μέρη
πιο πολλά απ'τη ζωή
σε ολόκληρο τον κόσμο
πια κανείς δεν θα τα βρεί.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Στενόμυαλοι άνθρωποι...




Παν μέτρον άριστον έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ένα ρητό όμως που φαίνεται να μην πρεσβεύουν πολλοί άνθρωποι στον 21ο αιώνα τον οποίο διανύουμε. Ακρότητες, ακρότητες, ακρότητες...! Βαρέθηκα να ακούω οτι η λύση για όλα πρέπει να είναι η ακραία λύση. Υπάρχει πάντοτε η μέση λύση που φαίνεται να μην είναι ορατή από κανέναν...Στενόμυαλοι άνθρωποι του κόσμου, επιτέλους λογικευτείτε, για το καλό σας και το καλό μας. Αφήστε τον κυνισμό στην ακρη γιατί φαίνεται οτι σας τυφλώνει επικίνδυνα! Ακούστε και κανέναν άλλο άνθρωπο...ίσως αυτά που θα σας πεί να σας ανοίξουν τα μάτια!

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Μνήμες...


Τις τελευταίες μέρες είχα την τύχη να ξανασυναντήσω το παρελθόν μου και να το ξαναζήσω στα μάτια των αγαπημένων μου παιδικών φίλων με τους οποίους είχα την τύχη να συνατηθώ ξανά. Θυμήθηκα τις παλιές εκείνες μέρες του ατέλειωτου παιχνιδιού στην πολυαγαπημένη μας πρασιά...ενός χώρου ιερού τον οποίο θα κρατάω πάντα μέσα στην καρδιά μου. Δεν είχαν όλοι την τύχη να μεγαλώσουν σαν κι εμένα, με τέτοια φιλαράκια, τέτοια ξεγνοιασιά, ανεμελιά και αθωότητα. Α ρε παιδιά να ξέρετε πόσα μου θυμίσατε. Ξαναπαίξατε και πάλι με εκείνες τις ευαίσθητες χορδές και ξαναζωντανέψατε το παραμύθι. Αλέξη, Μαρία και Θαλίτσα, θα ζείτε πάντα μέσα στην ψυχή μου...σας χρωστάω πολλά για εκείνα τα χρόνια και να είστε σίγουροι πως δεν θα σας ξεχάσω ποτέ όσο μακριά και να είμαστε!

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Πίνακας του μήνα!



Footsteps
Sir Peter Blake

Η "σύντροφος" του Optimus Prime!


Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Είμαι ακόμη παιδί...


...και απολαμβάνω να βλέπω τις αγαπημένες μου παιδικές σειρές που έβλεπα μικρούλα.
Από τα αγαπημένα μου παιδικά της ερτ ήταν και η σειρά "Του κουτιού τα παραμύθια"!
Απλά τη λάτρευα και συνεχίζω να την λατρεύω.

Δείτε τους τίτλους της αρχής...
http://www.youtube.com/watch?v=TvMy2KN6hsI&feature=related

και στη συνέχεια εδώ μπορείτε να βρείτε τα επεισόδια...
http://www.paramithia.net/koutiouparamithia.html

και αυτό είναι το πρώτο επεισόδιο...εγγυημένα θα σας αρέσει...
http://www.paramithia.net/kout1.html

Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Για τον Michael!


Ψάχνοντας το Internet βρήκα κάτι που μου έκανε εντύπωση. Είναι τα λόγια που ποστάρισε ένας φίλος στο site της "ελευθεροτυπίας", σχετικά με το Michael Jackson. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Την καλλιτεχνική αξία του Michael δεν μπορεί κανείς να την αρνηθεί.Μεγάλος performer,μεγάλος συνθέτης με την βοήθεια του Quincy,ποιοτικοί στίχοι σε σχέση με τα χαζά τραγουδάκια άλλων του είδους,αναμορφωτής της pop και οδηγός για όλη την μετέπειτα πορεία του συγκεκριμένου μουσικού ιδιώματος.Ενας μεγάλος της μουσικής Ιστορίας έφυγε,αυτό είναι γεγονός.
Οσον αφορά τον χαρακτήρα του και την προσωπική του ζωή ,ότι ξέρουμε το ξέρουμε από τα media και τους άθλιους paparazi, οι οποίοι έβγαλαν πολλά μα πάρα πολλά λεφτά πάνω στο κουφάρι του, εκμεταλλευόμενοι την αδηφαγία του κοινού και την χαιρεκακία του κάθε κουτσομπόλη...Φήμες πολλές,κατηγορίες ανεπιβεβαίωτες (ναι ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν,το αντίθετο μάλιστα),αστικοί μύθοι ότι κοιμόταν σε υγρό για να ασπρίσει ,ενώ ο ανθρωπος είχε δηλώσει επίσημα χωρίς να τον πιστέψει κανείς εδώ και καμιά 20αρια χρόνια ότι πάσχει από λέυκη και μάλιστα αν προσέξει κανείς φωτογραφίες του αυτό είναι ορατό και άλλα πολλά...Εκκεντρικός;Ναι,ε και;Ο μόνος;Η ιστορία της μουσικής είναι γεμάτη τετοια παραδείγματα.Εκανε πλαστικές και έγινε σαν γυναίκα,τον άτιμο!!!Το γεγονός ότι το 1984 στα γυρίσματα της διαφήμισης της Pepsi κάηκε το μισό του κεφάλι συν οτι είχε λέυκη το ξεχνάνε όλοι,αλλά ότι αίμα πίνουμε καλό είναι.Την μύτη του ναι την έφτιαξε, το έχει παραδεχτεί ,όπως και το πηγούνι του αλλά και?Ο μόνος?...Είναι τρελός,η αδερφάρα κυκλοφορεί με μαντήλες!!!Ε οταν έχεις λέυκη δυστηχώς ο ήλιος σε καίει,ας ανοίξουνε και κανένα ιατρικό λεξικό να δούνε τα συμπτώματα!!!Είναι άθλιος, έδωσε την φωτογραφία του γιου του στα media!!!Οταν με το που πήρε τα παιδιά του από το μαιευτήριο πετάγανε ελικόπτερα πάνω από το σπίτι του επί ένα μήνα και ήταν σε πολιορκία το έκανε για να τον αφήσουν ήσυχο.Α είναι περίεργος,εφτιαξε την neverland και κλείστηκε....Μα ο ανθρωπος όπως ο ίδιος επανειλλήμένα έλεγε δεν μπορούσε όταν έβγαινε έξω να παέι πουθενά ,παντού τον καταδίωκαν paparazi...Ελεγε χαρακτηριστικά ότι ποτέ δεν μπόρεσε να γευτεί τα απλά καθημερινά πράγματα,να πάει όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ιδιος στο supermarket και να ψωνίσει,να κάνει βόλτα στο πάρκο,να κάτσει με ένα φίλο του στην παραλία να ηρεμήσει,παντού ήταν οι βρυκόλακες για να βγάλουν φώτο και να πούλήσουν τις φυλλάδες τους...
Τι ισσοροπία λοιπόν να έχει ένας τέτοιος άνθρωπος που ήταν δηλωμένος καταθλιπτικός και ποτέ (όπως ο ίδιος έλεγε) δεν έζησε παιδικά χρόνια γιατί τον έβγαλε από τα 5 του ο πατέρας του στην Show biz?
Ο Jackson ήταν ένα φτωχό μαύρο παιδί που με το τεράστιο ταλέντο του έγινε ο μεγαλύτερος performer όλων των εποχών.Είχε την ατυχία να αρρωστήσει και σε συνδυασμό με την καταρακκωμένη ψυχολογία του και την κατάθλιψη του άρχισε να καταρρέει από το 1994 και μετά,ειδικά μετά τις κατηγορίες..Ελεος τον έχουνε παρουσιάσει σαν ρατσιστή, σαν παιδόφιλο, σαν αρριβιστή όταν κατά γενική ομολογία του καλλιτεχνικού κόσμου ήταν ένας πολύ ευγενικός άντρας,που έδωσε άπειρα λεφτά σε ιδρύματα και που η παιδικη του ηλικία τον έκανε να είναι πάντα ένα μεγάλο παιδι με μόνη συντροφιά όπως έλεγε ο ίδιος την μουσική και την κατάθλιψη!!Είχε γράψει το 1995 σε ένα κομμάτι, 'μου έχουν πάρει όλη μου την περηφάνεια,όλη την αξιοπρέπεια,ποτέ δεν νοιάστηκαν για μένα.Μου επεφύλαξαν ένα ρόλο για τον οποίο ποτέ δεν ήμουν έτοιμος...'

Public Enemies...Ανυπομονώ!



Αμερική του 1930, λίγο μετά το κράχ. Το οργανωμένο έγκλημα ανθίζει, αποτέλεσμα της μαζικής αντίδρασης των αμερικάνων στα καινούρια οικονομικά δεδομένα. Η εποχή που ονομάστηκε "Great Depression", έχει να επιδείξει πολλά ονόματα αντιηρώων, όπως αυτά των Μπόνι και Κλάιντ, αλλά και του Τζόν Ντίλινγκερ, που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως ο Ρομπέν των φτωχών.
Η ταινία "Public Enemies" (Δημόσιος Κίνδυνος), διαπραγματεύεται τη ζωή του Τζόν Ντίλινγκερ και είναι βασισμένη στο βιβλίο του Bryan Burrough, Public Enemies: America's Greatest Crime Wave and the Birth of the FBI, 1933–34. Εστιάζει κυρίως στην προσπάθεια του Melvin Purvis, πράκτορα του FBI να σταματήσει εγκληματίες της εποχής όπως ο Τζόν Ντίλινγκερ.
Και περνάμε στο πιό αξιόλογο χαρακτηριστικό της ταινίας που δεν είναι άλλο από το cast! Στό ρόλο του John Dillinger έχουμε τον Johnny Depp με μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καρριέρας του, τον Christian Bale ως πράκτορα Purvis, την Marion Cotillard ως την αγαπημένη του Dillinger, Billie Frechette και τέλος τον Patrick Geoffroy, στον ρόλο του Jean Jacque.
Απλά ανυπομονώ.....!!!!!!

Check out και το trailer!
http://www.youtube.com/watch?v=-BawY4gjAdM

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Μοναξιά


Μόνο όταν έζησες κάτω θα ξέρεις πόσο επικίνδυνο είναι να σκαρφαλώνεις πάνω.
Μόνο όταν βγήκες από το σκοτάδι θα καταλάβεις πόσο φωτεινή είναι η λάμψη του ήλιου.
Μόνο γνωρίζοντας τη μοναχικότητα θα καταλάβεις πόσο μάταιη είναι η πολυλογία.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Στον πατέρα που έφυγε…

Τετράγωνα δωμάτια,
λευκά ταβάνια,
ταλαιπωρία για τη σκέψη.
Εκεί που κοιμάσαι,
κοιμότανε.
Εκεί που τρώς,
έτρωγε.
Οι μέρες περνούν,
μα τα αρώματα μένουν.
Τα μάτια σου καταπίνουν τον καθρέφτη.
Θές να τον βλέπεις.
Θές να καμαρώνεις εκεί το είδωλό του.
Δύο πρόσωπα,
όχι ένα.
Δύο σάρκες,
όχι μία.
Ήταν κομμάτι σου
και ήσουν δικό του.
Είσαι δικό του και συνέχειά του.
Ποιός να σε καταλάβει και γιατί;

Κάνω την αρχή με ένα ποίημα που έγραψα πριν από 7 χρόνια.

Ευαισθησία-Παράνοια

Αδίστακτε τύρρανε σταμάτα να μου πατάς το μυαλό,

σταμάτα να μου ξεσκίζεις τη σάρκα.

Όταν δεν σ’εχω νιώθω κενή

και όταν σε έχω νιώθω μόνη.

Εσύ με κάνεις να νιώθω ζωντανή

κι εσύ με σκοτωνεις.

Δικαίωμα μου να σε επικαλούμαι,

δικαίωμά τους να σε εκμεταλλεύονται.

Η θέση σου είναι συνήθως κοντά στη μοναξιά

μα εγώ θέλω να σε επιβάλλω σε όλους.

Σταμάτα να μου θυμίζεις τη διαφορά μου

κι εγώ θα σταματήσω να σε ανακυρύσσω σωτήρα μου.

Ευαισθησία σε αποκαλούν κάποιοι,

παράνοια σε λέω εγώ.



Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Στρατόπεδα Συγκέντρωσης για τους λαθρομετανάστες

Υπερπαραγωγή ανακοινώσεων μια μέρα μετά τις Ευρωεκλογές από τη μεριά της Ν.Δ. σχετικά με το θέμα της λαθρομετανάστευσης. Επιχειρήσεις σκούπα στο κέντρο της Αθήνας και "κέντρα φιλοξενίας" για τους λαθρομετανάστες. Μα όλα πιά στο βωμό του συμφέροντος; Ήταν οι μόνοι που δεν είχαν γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ψηφοθηρικά παιχνίδια των παρατάξεων, τουλάχιστον όχι σε αυτό το βαθμό. Πλήρης καταπάτηση της νοημοσύνης μας. Το ειρωνικό μέρος της υπόθεσης είναι οτι θέλουν να τους απομονώσουν σε στρατόπεδα, που μας φέρνει συνειρμικά στο μυαλό μας την εικόνα των στρατοπέδων συγκέντρωσης του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Τι είναι οι λαθρομετανάστες για να τους βάζουμε σε καραντίνα; Να τους αφήνουμε να ζούνε γκετοποιημένοι, περιθωριοποιημένοι; Μήπως δεν είναι και αυτοί άνθρωποι σαν κι εμάς; Άφησαν τη χώρα τους προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης στη χώρα μας και οι περισσότεροι έπεσαν θύματα της εκμετάλλευσης δουλεμπόρων που συνέλλεξαν τα λιγοστά τους χρήματα. Και ο δύσπιστος θα πεί, μα είναι οι πιο άμεσα υπεύθυνοι για την εγκληματικότητα στη χώρα μας. Και σε αυτούς απαντώ: δεν είναι δικό τους λάθος. Αν από την αρχή τους αντιμετωπίζουμε σαν περιθωριοποιημένα ζώα, έτσι θα συμπεριφερθούν κι εκείνοι. Πρόληψη λοιπόν. Αυτή είναι η λύση. Πρόληψη για τη σωστή κοινωνική και οικονομική ένταξη των μεταναστών στη χώρα μας και ελπίδα, για μια πιο οικουμενική και ανθρωποκεντρική πολιτική τόσο από μας όσο και από όλο τον αποκαλούμενο "αναπτυγμένο" σύγχρονο κόσμο.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Δημοσκοπήσεις και Συμφέροντα


Κυριακή 7 Ιουνίου, μια συνηθισμένη μέρα με πολλή ζέστη. Όλες τις προηγούμενες ημέρες στροβίλιζε στο μυαλό μου η ιδέα του τι θα ήταν καλύτερο να κάνω: να γράψω τις εκλογές και να κάνω κάτι καλύτερο όπως μια βόλτα με τα φιλαράκια μου ή να πάω να ψηφίσω; Τεσπά, θεώρησα για δικούς μου λόγους οτι θα ήταν καλυτερα να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα. Όλα καλά μέχρι εκεί. Απο το απόγευμα και μετά όμως είδα τον εαυτό μου να χάνεται στη δίνη των καναλιών. Δεν ξέρω γιατί αλλά ήθελα να δώ όποια εκπομπή αφορούσε τις εκλογές. Εκεί, είδα πολλές και διάφορες εταιρείες δημοσκοπήσεων να ανακοινώνουν exit polls και να κάνουν προβλέψεις. Όλες έδιναν στο ΠΑΣΟΚ μέχρι και 7 μονάδες διαφορά. Ναι, 7 μονάδες. Διαφορά ικανή να δώσει στο ΠΑΣΟΚ αυτοδυναμία, σε ενδεχόμενες εθνικές εκλογές. Γιατί και για όσους δεν το κατάλαβαν, αυτό ήταν το νόημα των εκλογών. Απευθείας συνδέσεις με τα εκλογικά κέντρα του ΠΑΣΟΚ, με ξέφρενες μουσικές και ζωηρούς πανηγυρισμούς. Ο Γιωργάκης να βγαίνει με το ύφος του πρωθυπουργού και ο μέχρι πρότεινος επικίνδυνος για την ενότητα της παράταξης Βενιζέλος να καταχειροκροτείται από το ξέφρενο πλήθος. Από την άλλη την καταχνιά και τα σκυμένα κεφάλια των βουλευτών της νέας δημοκρατίας και η απαρηγόρητη δήλωση: "το λάβαμε το μήνυμα". Και ξαφνικά γύρω στις 9.00 όλα αλλάζουν. Ένας ένας οι εκπρόσωποι των εταιρειών ρίχνουν τα ποσοστά. Ο Παυλόπουλος, δίνει εντολή να αργεί η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Αρχίζουν και μιλάνε για ποσοστά 5% και μετά 4%. Τί συνέβη; Πώς έγινε αυτό; Μα όλες οι εταιρείες πέσαν έξω; Όχι! Η απάντηση είναι πολύ απλή. Οι εταιρείες ήταν συνεννοημένες! Από την αρχή μέχρι το τέλος. Γι' αυτό και ανακοίνωσαν όλες τα νέα δεδομένα γύρω στις 9.00! Ας μην ξεχνάμε την "προτίμηση" των καναλιών στο πανελλήνιο σοσιαλιστικό κίνημα. Όλα είναι μέρος των συμφερόντων. Εταιρείες, κανάλια, κόμματα πλέουν σε έναν βούρκο ανταλλαγής συμφερόντων. Και εκεί κάπου, έρχεται για πολλοστή φορά στο μυαλό μου η ερώτηση: εμείς τι θα γίνουμε; Μια ερώτηση με μια μικρή δόση εγωϊσμού. Πρέπει να μαυρίσουμε κι εμείς ότι μας έχει απομείνει από αυτό το πράγμα που ονομάζουμε συνείδηση; Ακόμη απάντηση δεν έχω πάρει και ειλικρινά δεν μου αρέσει που αναρωτιέμαι.

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Ινδιάνοι στην Πιερία;

Πολλά είναι τα μέσα που επιλέγουν να προβάλλουν το Ελατοχώρι Πιερίας, το τελευταίο διάστημα, μια προσπάθεια οργανωμένη κυρίως από τη διοίκηση του Χιονοδρομικού Κέντρου Ελατοχωρίου. Πρόσφατα στο Ελατοχώρι βρέθηκαν συνεργεία της εκπομπής «ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ», του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ. Στο διήμερο της παραμονής τους κατέγραψαν πολλά θέματα από την ιστορία, την παράδοση, τον πολιτισμό, την φύση, το περιβάλλον, την ατομική πρωτοβουλία και τη συλλογική δράση.
Αυτο όμως που μου προκάλεσε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το Ινδιάνικο Χωριό που βρίσκεται μέσα στο καστανόδασος των Πιερίων, δίπλα στο δρόμο Ρητίνης – Ελατοχωρίου. Οι ιδρυτές και κατασκευαστές του μίλησαν γι’ αυτό τους το εγχείρημα, την εναλλακτική πρόταση διαμονής και ψυχαγωγίας.Το χωριό ονομάζεται «ΤΖΟΜΑΚΟΥΑ» και οι ιδιοκτήτες του ντύνονται με ινδιάνικες ενδυμασίες. Οι εικόνες που μας προσέφερε η εκπομπή ήταν απλά καταπληκικές. Οι σκηνές, τα παραδοσιακά γκαλντερίμια που έφτιαξαν οι ιδιοκτήτες μόνοι τους, το απείρου κάλους φυσικό τοπίο με έκαναν να ταξιδέψω με τη σκέψη μου. Δείτε και μόνοι σας γιατί μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις:

http://girismata.skai.gr/default.asp?pid=2&vid=740&rid=29&cid=


Σάββατο 30 Μαΐου 2009

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η «ΚΟΚΚΙΝΗ ΡΟΖΑ»; Βερολινέζικο νοσοκομείο υποστηρίζει ότι ίσως ανακάλυψε το πτώμα της Ρ.Λούξεμπουργκ



Το πτώμα της επαναστάτριας Ρόζα Λούξεμπουργκ υποστηρίζει ότι ίσως να ανακάλυψε γιατρός σε νοσοκομείο του Βερολίνου στο υπόγειό του. Σε μία τέτοια περίπτωση ο τάφος της «Κόκκινης Ρόζα» ενδέχεται να είναι κενός. Κάθε χρόνο ο τάφος της Ρόζα Λούξεμπουργκ στο Βερολίνο, η οποία δολοφονήθηκε τον Ιανουάριο του 1919, αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες άτομα. Ωστόσο, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύεται στο γερμανικό εβδομαδιαίο περιοδικό Der Spiegel, ο Μάικλ Τσόκος, επικεφαλής του Ινστιτούτου Ιατρικής και Εγκληματολογίας του νοσοκομείου Charit στο Βερολίνο δήλωσε ότι ανακάλυψε το πτώμα μιας γυναίκας, το οποίο παρουσιάζει «εκπληκτικές ομοιότητες» με εκείνο της Λούξεμπουργκ. Το πτώμα δεν είχε κεφάλι, πόδια και χέρια και βρισκόταν μέσα σε ένα ξύλινο φέρετρο στο υπόγειο του νοσοκομείου. Αφού έκανε νεκροψία, ο Μ.Τσόκος αποφάσισε να προχωρήσει την έρευνα του κάνοντας τεστ στον τομογράφο. Το αποτέλεσμα έδειξε ότι το σώμα φαινόταν να έχει μείνει μέσα σε νερό αρκετό καιρό, άνηκε σε μια γυναίκα ηλικίας 40 έως 50 ετών, η οποία υπέφερε από οστεοαρθρίτιδα και τα πόδια της είχαν διαφορετικό μήκος. Το γεγονός ότι τα χέρια και τα πόδια του λείπουν αποτελεί σημάδι ότι υπέφερε από σκληρά βασανιστήρια. Σύμφωνα με τον Μάικλ Τσόκος, το μυστηριώδες πτώμα παρουσιάζει καταπληκτικές ομοιότητες με το σώμα της Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Ποιά είναι η
Ρόζα Λούξεμπουργκ;
  • Η Ρόζα Λούξεμπουργκ υπήρξε μία από τις πλέον αγνές, συνεπείς και ανεξάρτητες μορφές του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος. Γεννήθηκε το 1871 στο Ζάμοστς της ρωσοκρατούμενης Πολωνίας.
  • Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ανέπτυξε παράνομη πολιτική δράση από τα γυμνασιακά της χρόνια στη Βαρσοβία.
  • Μετανάστευσε στην Ελβετία όπου σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία. Κατά τα φοιτητικά της χρόνια στη Ζυρίχη η Λούξεμπουργκ γνώρισε πολλούς εξέχοντες ρώσους σοσιαλδημοκράτες, όπως ο Πλεχάνοφ, ο Αξελροντ και άλλοι.
  • Με το έργο της Κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση; (1900) η Λούξεμπουργκ αντιτάχθηκε σθεναρά σε αυτές τις απόψεις εμμένοντας αταλάντευτα στην ανάγκη της επανάστασης ως μέσου για την κοινωνική αλλαγή.
  • Η Ρόζα Λούξεμπουργκ πολεμούσε πάντοτε σε δύο μέτωπα: στο ένα αντιμετώπιζε τον αιώνιο πολιτικό και ταξικό εχθρό, την αστική τάξη, και στο άλλο τους ομοϊδεάτες της σοσιαλιστές.
  • Στα χρόνια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η Λούξεμπουργκ πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα στη φυλακή. Διαφωνώντας με το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που υποστήριζε τη γερμανική πολεμική προσπάθεια, η Λούξεμπουργκ ίδρυσε μαζί με τον Καρλ Λίμπκνεχτ την Ενωση Σπάρτακος η οποία είχε ως σκοπό τον τερματισμό του πολέμου και αργότερα μετεξελίχθηκε στο γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα.
Οσο ζούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αν και αγωνίστηκε με πείσμα, δεν κατόρθωσε να δώσει σάρκα και οστά στις απόψεις της για τον σοσιαλισμό. Μετά τον θάνατό της, όσο και αν ο σεβασμός για το πρόσωπό της δεν έσβησε ποτέ ανάμεσα στους μαρξιστές, τα πιστεύω της πολεμήθηκαν σφοδρά από το σοβιετικό κατεστημένο. Τα τελευταία χρόνια όμως, και ιδίως μετά τη φιλελευθεροποίηση της τότε ΕΣΣΔ και την τελική κατάρρευσή της, το ενδιαφέρον για τις θεωρίες της Λούξεμπουργκ αναζωπυρώθηκε και η «κόκκινη Ρόζα», όπως την έλεγαν, θεωρείται πλέον η ιδεολογική ιδρύτρια του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο».

Κανείς δεν θα ξεχάσει τα ακόλουθα λόγια της:
«Η ηγεσία απέτυχε. Ακόμα κι έτσι, η ηγεσία πρέπει να ξαναδημιουργηθεί από τις μάζες και μέσα από τις μάζες. Οι μάζες είναι το αποφασιστικό στοιχείο, είναι ο βράχος πάνω στον οποίο θα κτιστεί η τελική νίκη της επανάστασης. Οι μάζες ήταν στα ύψη() ανέπτυξαν την “ήττα” αυτή σε μία από τις ιστορικές ήττες που είναι η τιμή και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού. Και γι’αυτό η μελλοντική νίκη θα ανθίσει από αυτή την “ήττα”

“Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!” Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο κιόλας η επανάσταση θα “ανυψωθεί με μια βροντή” και με σαλπίσματα θα ανακοινώσει στον τρόμο σας: Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι!» (Τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο, Συλλογικά Έργα)

Ένας ποιητικός επικήδειος για την Ρόζα Λούξεμπουργκ (Epitaph(1919) γράφτηκε από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ, και μελοποιήθηκε από τον Κουρτ Βάιλ (The Berlin Requiem):

Η Κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή

Κανείς δεν ξέρει πού το κορμί της παραχώσαν

Ελεγε την αλήθεια στους φτωχούς

Γι' αυτό κι οι πλούσιοι τη σκοτώσαν

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Γιορτινές μέρες


Αυτή είναι η πρώτη μου δημοσίευση στο blog.
Σήμερα, σαν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, επιχείρησα κι εγώ να βγώ μια βόλτα στη μικρή επαρχιακή πόλη, στην οποία μένω πιά μόνιμα. Χαρούμενη που θα συναντούσα τους φίλους μου που έχω και καιρό να τους δώ, σκεφτόμουνα πόσο μου έχουνε λείψει όλοι και έτρεχα στο δρόμο. Μόλις έφτασα στο στέκι, τούς είδα όλους, σε διαφορετικά τραπέζια όμως. Χωρίς σκέψη άρχισα να τους χαιρετώ έναν έναν. Ήθελα να μάθω τα νέα τους και να μιλήσουμε για όλα όσα είχα χάσει από τη ζωή τους μιας και είναι όλοι φοιτητές σε διαφορετικές πόλεις. Μετά λύπης μου όμως ανακάλυψα ότι όλοι δέν είχαν και πολλή διάθεση να μιλήσουν και τους απασχολούσε περισσότερο το τι θα παίξουνε τις επόμενες τρείς ώρες για να περάσει η ώρα. Συμβιβάστηκα, αν και δε μου άρεσε καθόλου που η τσόχα έπαιρνε στο τραπέζι τη θέση της συζήτησης. Αλλά όλα αυτά με βάλανε σε σκέψεις: που πήγε η επικοινωνία και η συζήτηση; Για κάποιο λόγο όλοι έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για τους άλλους ανθρώπους και τους απασχολεί απλά να έχουν κάποιον για να περάσει η ώρα τους. Επίσης αυτό που με κούρασε πραγματικά ήταν οτι όλοι μιλούσαν για αυτές τις μέρες με τα πιο βαριεστημένα λόγια. Σε κανέναν δεν άρεσε που θα περνούσε τις μέρες του Πάσχα με την οικογένεια του και όλοι μιλούσαν για το πόσο ανυπομονούσαν να γυρίσουν πίσω στις πόλεις όπου ήταν φοιτητές.
Και αναρωτιέμαι που πήγαν οι ήρεμες οικογενειακές στιγμές; Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πως περνά ο χρόνος και αυτό που μένει είναι οι στιγμές που περνάμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ας δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να είμαστε ευτυχισμένοι με τον πλησίον μας. Ας προσπαθήσουμε να τον ακούσουμε και αν μας ακούσει και αυτός, τότε θα νιώσουμε πραγματικά όμορφα. Η μοναξιά πρέπει να είναι καλή μας φίλη αλλά οχι να την κάνουμε και δυνάστη της υπαρξής μας. Ας μην την αφήνουμε να μας κυριεύει μόνο και μόνο γιατι είναι η ασφαλέστερη επιλογή.