THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Feelings......

Facebook: Ε μα, να μην πώ κι εγώ την γνώμη μου;

Αγαπητέ αναγνώστη,
καμιά φορά μπερδεύομαι. Σκέφτομαι τα εκατομμύρια blogs που μπορείς να διαβάσεις καθημερινά, τον ορυμαγδό από πληροφορίες, τις ειδήσεις που πλημμυρίζουν τα κατα κόσμον δημοσιογραφικά blogs και αναρωτιέμαι γιατί να διαβάσεις το δικό μου blog; Γιατί να σε ενδιαφέρουν οι απόψεις ενός παντελώς άσχετου για ΄σενα ανθρώπου; Κι εκείνη την ώρα ο εαυτός μου μου απαντά, "δε χρειάζεται να σε διαβάσει κανένας, κάνεις κάτι για την πλάκα σου", και τότε ηρεμώ.
Αυτές τις μέρες με απασχολεί κάτι πραγματικά παράξενο. Σαν γνήσιο επαρχιωτόπουλο, που έζησε στην μεγάλη, αλλά όχι πολύ μεγάλη πόλη έχω συναντήσει και συναναστραφεί με αρκετές κατηγορίες ανθρώπων. Και μέσα σε όλα αυτά να 'σου και το facebook. Εκεί μέσα πραγματικά χάνομαι. Είναι πράγματι το facebook ένας μικρόκοσμος, καθρέφτης της κοινωνίας μας; Σε αυτόν τον περίφημο τοίχο μου, παρατηρώ καθημερινά τα πιο κουλά πράγματα. Κάποιος βρίσκει ένα πράσινο πρόβατο σε μια φάρμα, άλλος ανεβάζει το καινούριο τραγούδι του Νίνο, άλλος γίνεται μέλος σε ότι μαλ...κία υπάρχει. Και ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ. Με το που μπαίνω προσπαθώ να κάνω κάτι για να γίνω αντιληπτή στους υπόλοιπους.
Και ίσως αυτό να συμβαίνει...όλοι προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή των άλλων. Άτομα που στην καθημερινή τους ζωή, περνάνε σχεδόν απαρατήρητοι αποκτούν τώρα υπόσταση. Έχουν έναν χώρο έκφρασης, που στην καθημερινή τους ζωή κανένας δεν τους δίνει και ταυτόχρονα κάθε τους κίνηση γίνεται πρώτη είδηση στον τοίχο των απανταχού φίλων τους.
Διάλογοι που ποτέ δεν θα γίνουν στην καθημερινότητα, μεταμορφώνονται σε άψυχα comments και greeglish στο chat. Όλοι είναι όμορφοι, καθως είναι απαθανατισμένοι στην καλυτερη δυνατή πόζα, με τον πιο καλό φωτισμό, στο πιο cool σημείο. Άνθρωποι που δεν έχουν ενδοιασμούς. Που παρόλο που στην καθημερινή τους ζωή είναι ντροπαλοί και μετρημένοι, δεν διστάζουν να τα πετάξουν όλα σε φωτογραφίες και να γράψουν τα πιο προκλητικά status. Λαϊκοί, σκυλάδες, ποπάδες, ροκάδες, μεταλάδες, δαπίτες, πασπίτες, κνεϊτες, ολυμπιακοί, παναθηναϊκοί...όλοι μέσα. Ο καθένας να δημοσιεύει ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι.
Κι εδώ αγαπητέ μου αναγνώστη. αναρωτιέμαι. Τι συμβαίνει; Μήπως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλη αυτή την ελευθερία; Μήπως έχουμε ανάγκη από κανόνες για να αισθανθούμε λίγο καλύτερα; Παλεύεται όλη αυτή η αυθαιρεσία και μπορούν να χωρέσουν τόσες διαφορετικές νοοτροπίες σε έναν διαδικτυακό τόπο συνάθροισης; Και στην καθημερινή μας ζωή συναντάμε διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά επιλέγουμε ποιόν θα ακούσουμε λίγο παραπάνω. Επιπλέον, με το να παίζουμε με τόσο ανοιχτά χαρτιά, χάνεται και το παιχνίδι της ανακάλυψης, της εξερεύνησης του χαρακτήρα του διπλανού μας. Οι διάλογοι για όνειρα, σχέδια, ανάγκες, μουσική, κινηματογράφο, ακόμη και για ποδόσφαιρο, πολιτική, γκομενικά, μετατρέπονται σε ένα: "θα μπεις facebook έτσι; άντε να με βοηθήσεις λίγο με τη φάρμα" και το κλασσικό: "με έκανε add, μήπως τον ξέρεις;" Δεν ξέρω κατά πόσο θα έπρεπε να νιώθω ευχαριστημένη σαν νέος άνθρωπος που ζώ στην εποχή του facebook. Το σίγουρο είναι ότι αυτό που μου απολαμβάνω περισσότερο είναι οι πραγματικοί μου φίλοι, που κινούνται, χαμογελούν, έχουν πραγματικές διαστάσεις και μυρίζουν όμορφα ή και άσχημα, πετάνε τα μαλλιά τους, δεν έχουν μονίμως σουφρωμένα χείλια, ακούω την φωνή τους και αγαπώ ή απεχθάνομαι την χροιά τους, αλλάζουν φάτσα όταν είναι χαρούμενοι ή λυπημένοι και δεν έχουν μονίμως ένα χαζό χαμόγελο. Φίλους που κάθε μέρα ανακαλύπτω κι ένα καινούριο πράγμα γι'αυτούς καλό η κακό και που ξέρουν πως όταν τους κοιτώ, τους κοιτώ και μιλάω μαζί τους πραγματικα και δεν μιλάω ταυτόχρονα με άλλους πέντε για 100 διαφορετικά πράγματα. Real communication man, όχι καχέκτυπα!!!



PS. Πραγματικά θα ήθελα να δώ πώς θα αντιδρούσε ο άμεσα εξαρτημένος facebookάκιας σε μια πιθανή κατάργησή του. Εδώ θα είμαστε και θα δούμε.

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Λευκός συνοδοιπόρος

Όταν βγαίνεις στο δρόμο,
φορώντας μόνο ένα χαμόγελο,
συνήθως γίνεσαι εύκολος στόχος.
Τα άγρια πλάσματα
της μέρας και της νύχτας
διψάνε για χαμόγελα.
Τα καταβροχθίζουν,
άλλοτε στιγμιαία,
άλλοτε αργά και επώδυνα.
Κι εσύ λευκέ μου συνοδοιπόρε,
που ξεκίνησες μόνο με ένα χαμόγελο,
τους το προσφέρεις με ευκολία.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Focus: Τεστ ηλιθιότητας

 
Το παρόν άρθρο το διάβασα στο αρκετά πειστικό site, θα έλεγα, protagon.gr. Είναι του Νίκου Φωτάκη και νομίζω οτι αντικατοπτρίζει με τον πιο άμεσο και οξυδερκή τρόπο τις φρενήρεις καταστάσεις της τελευταίας περιόδου. 

"Ξέρεις ότι είσαι ηλίθιος όταν:

• Αντιμετωπίζεις ένα δημοσίευμα ενός ξένου περιοδικού για την πατρίδα σου σαν να πρόκειται για επίσημη θέση της χώρας στην οποία εκδίδεται αυτό το περιοδικό.

• Είσαι θεσμικός παράγων και κάνεις διάβημα στον πρεσβευτή ξένης χώρας να πάρει θέση για δημοσίευμα περιοδικού της χώρας του, επιδεικνύοντας παροιμιώδη περιφρόνηση για έννοιες όπως «ελευθερία του τύπου».

• Πιστεύεις ότι κάθε δημοσίευμα είναι κατευθυνόμενο από σκοτεινά κέντρα. (Αλλά κάπως έτσι εξηγείται το ότι κίτρινες ιστοσελίδες έχει γίνει εξουσία σ’ αυτήν την χώρα).

• Προσβάλλεσαι από το προϊόν της δουλειάς ενός κακόγουστου γραφίστα, αντιμετωπίζοντας μια άγαρμπη φωτοσοπιά* σαν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι (δηλαδή «μια άγαρμπη φωτοσοπιά»).

• Κατακλύζεις με τηλεφωνήματα και email διαμαρτυρίας ζητώντας τα ρέστα από την ελληνική έκδοση ενός περιοδικού η ξένη έκδοση του οποίου φιλοξένησε μια κακόγουστη φωτοσοπιά για την χώρα σου.

• Απαντάς σε μια κακόγουστη φωτοσοπιά με ένα κύμα από ακόμη πιο κακόγουστες φωτοσοπιές, κατακλύζοντας τα ΜΜΕ της χώρας σου με σβάστικες.

• Είσαι κυβερνητικός αξιωματούχος και μπαίνεις στον κόπο να απαντήσεις στα δημοσιεύματα εντύπων ξένης χώρας με το θηριώδες επιχείρημα «ναι, αλλά και η δική σας χώρα κατέστρεψε την χώρα μας επί Κατοχής».

• Είσαι δήμαρχος και μπαίνεις στον κόπο να απαντήσεις στα δημοσιεύματα εντύπων ξένης χώρας με το θηριώδες επιχείρημα «ναι, αλλά μας χρωστάτε πολεμικές αποζημιώσεις».

• Γενικά, θεωρείς ότι το επιχείρημα «ναι, αλλά μας χρωστάτε πολεμικές αποζημιώσεις» είναι αποστομωτική απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν κάνετε κάτι για το έλλειμμα της χώρας σας».

• Θεωρείς ότι το επιχείρημα «ναι, αλλά εσείς κάνατε το Ολοκαύτωμα» είναι ακόμη πιο αποστομωτική απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν κάνετε κάτι για το έλλειμμα της χώρας σας».

• Πιστεύεις στ’ αλήθεια πως, αν μας είχαν αποδοθεί οι αποζημιώσεις που ζητάμε μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, θα είχαμε αξιοποιήσει το ποσό για να δημιουργήσουμε πλούτο και υποδομές – όπως αξιοποιήσαμε υποδειγματικά τον πακτωλό χρημάτων που ήρθε υπό μορφή επιδοτήσεων στα δημόσια ταμεία.

• Πιστεύεις ότι μπορείς στ’ αλήθεια να κερδίσεις χρόνο, αλλάζοντας το θέμα από την παρούσα και πραγματική κατάσταση της οικονομίας της χώρας σου σε οτιδήποτε άσχετο.

• Δεν καταλαβαίνεις ότι με αυτήν την συμπεριφορά το μόνο που κάνεις είναι να επιβεβαιώνεις το δημοσίευμα που τόσο σε εξόργισε. (Συγγνώμη, αλλά σου αξίζουν χειρότερα από όσα ζεις)."


*Φωτοσοπιά" – επεξεργασία φωτογραφίας με το δημοφιλέστατο πρόγραμμα Photoshop. H πρακτική έχει αποκτήσει διαστάσεις επιδημίας στα χέρια αγράμματων κακόγουστων γραφιστών, εξ ου και η έκφραση «από τότε που ανακαλύφθηκε το photoshop, χάθηκε το φιλότιμο».