THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Έκθεση: "Η 28η Οκτωβρίου"

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.

Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.

Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.

Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».

Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Άμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.

Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».


Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.

Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην ξαναρθούν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!
Έκθεση παιδιού από δημοτικό σχολείο της Αθήνας ...

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Η μουσική φτιάχνει αριστούχους


Οι έρευνες δείχνουν ότι όσα παιδιά μαθαίνουν μουσική έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Καρολίνα Παπακώστα

Ο Γιώργης είναι μόλις εννιά ετών αλλά στην ερώτηση «τι σου προσφέρει η μουσική;», απαντά αμέσως: «Με βοηθά πολύ στα μαθηματικά και οι φίλοι μου ενδιαφέρονται πολύ γι΄ αυτό που κάνω και τους αρέσει». Βέβαια συμπληρώνει πως στα ελληνικά δεν έχει παρατηρήσει να τον βοηθά.

Παίζει πιάνο από τα έξι του και μαζί με τον ξάδερφό του, Γιώργο, που είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος και παίζει βιολί, έχουν εμφανιστεί σε διάφορες εκδηλώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ο Γιώργος μάλιστα ετοιμάζεται για την πρώτη του συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής. Τόσο για τον πατέρα του Γιώργη, κ. Τάσο Μπάνο όσο και του Γιώργου κ. Χρόνη Μπάνο, η ενασχόληση των δύο μικρών με τη μουσική ήρθε φυσικά και θεωρήθηκε απαραίτητη. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο κ. Τάσος Μπάνος, «η παιδεία που προσφέρει κανείς στο παιδί του δεν πρέπει να περιορίζεται στις λεγόμενες χρηστικές γνώσεις του συστήματος εκπαίδευσης αλλά να περιλαμβάνει και γνώση που καλλιεργεί την εσωτερικότητα και την αίσθηση του εαυτού. Γι΄ αυτό και όταν ο γιος μου μού ζήτησε να αρχίσει μαθήματα πιάνου επειδή έβλεπε τον Γιώργο να μαθαίνει βιολί, δέχτηκα αμέσως και χάρηκα όταν έβλεπα πόσο του αρέσει».

Για την ψυχολόγο κ. Αλεξάνδρα Καππάτου η συμβολή της μουσικής γενικά και της εκμάθησης ενός μουσικού οργάνου ειδικότερα, στην ανάπτυξη της προσωπικότητας ενός παιδιού είναι αδιαμφισβήτητα θετική. «Η σχέση με τη μουσική αρχίζει ήδη από την ενδομήτριο περίοδο ακούγοντας τη μητέρα να τραγουδά ή τη μουσική που αυτή ακούει. Από όταν είναι νεογέννητα αναπτύσσουν μια σχεδόν μαγική σχέση μαζί της αφού τα ηρεμεί και τα χαλαρώνει». Όπως τονίζει, η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου συνεπάγεται μια πιο στενή επαφή που «εξασφαλίζει διασκέδαση, ψυχαγωγία, εσωτερική ηρεμία αλλά και αίσθημα ικανοποίησης που προχωρά και μαθαίνει».

Οι έρευνες
Συμπληρώνει: «Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι βοηθά στη συμπεριφορά αφού τα παιδιά που μαθαίνουν να παίζουν κάποιο όργανο είναι πιο ευγενικά και μαθαίνουν να επιλέγουν τον διάλογο. Αυτό συμβαίνει γιατί η εκμάθηση ενός οργάνου απαιτεί πειθαρχία και κάποιες φορές και προϋποθέτει τη συμμετοχή σε μια εύρυθμη ομάδα. Παράλληλα, έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά αυτά έχουν καλύτερες επιδόσεις στα μαθήματά τους αφού μέσω της μουσικής εξάσκησης μαθαίνουν να συγκεντρώνονται και να επικεντρώνονται στον στόχο». Γιώργης και Γιώργος κάνουν πλέον συστηματικές μουσικές σπουδές, έχουν μάθημα δύο φορές την εβδομάδα και μελετούν περίπου μιάμιση ώρα καθημερινά. Όπως αναφέρει όμως ο κ. Τάσος Μπάνος, «προσπαθώ να καταστήσω σαφές στον Γιώργη πως ναι μεν το πιάνο είναι εξίσου σημαντικό με το σχολείο αλλά τα μαθήματα της επόμενης ημέρας προηγούνται. Είναι άριστος μαθητής αλλά δεν ξέρω σίγουρα αν αυτό οφείλεται στην ενασχόλησή του με τη μουσική. Πιστεύω πάντως πως σε μεγάλο βαθμό υπάρχει σχέση».

«Η εμπειρία μάς δείχνει ότι τα παιδιά που καλλιεργούνται μουσικά αναπτύσσουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα γιατί αποκτούν κάποιες δεξιότητες», τονίζει η κ. Χαρά Καλομοίρη, πρόεδρος του Εθνικού Ωδείου. Και εξηγεί: «Η κυριότερη είναι ότι μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία να οργανώνουν τις δραστηριότητές τους. Για να παίξουν ένα κομμάτι πρέπει να συντονίσουν σώμα, νου και συναίσθημα. Επίσης, εξασκούνται στο να ανταποκρίνονται με ακρίβεια σε οδηγίες. Αυτό τους δίνει ένα σχετικό προβάδισμα έναντι των άλλων παιδιών και το επιβεβαιώνουν και δάσκαλοι».

Συμπληρώνει: «Έχω παρατηρήσει, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, πως τα παιδιά με μουσική ευφυΐα έχουν και έφεση στα μαθηματικά». Ο κ. Αλέξανδρος Φωτεινός, ιδιοκτήτης ωδείου και δάσκαλος μουσικής, υποστηρίζει ότι «η μελέτη είναι απαραίτητη και η μουσική τούς μαθαίνει τόσο την έννοια της συγκέντρωσης όσο και αυτή της υπευθυνότηταςοι οποίες φυσικά θα τους χρειαστούν και στο σχολείο- αφού σιγά σιγά συνειδητοποιούν ότι έχουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης στην εκμάθηση κάποιου οργάνου». Ένα ακόμη όφελος, σύμφωνα με την κ. Καλομοίρη, είναι στη διαδικασία κοινωνικοποίησης, «η παρουσίαση ενός κομματιού στο ευρύτερο κοινό απαιτεί ωριμότητα και συνεπάγεται λοιπόν βελτίωση της κοινωνικότητας και της συμπεριφοράς του παιδιού».

ΤΑ ΟΦΕΛΗ

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι τα παιδιά με κλίση στη μουσική έχουν έφεση στα μαθηματικά


«Το παιδί πρέπει να διαλέγει μόνο του το όργανο»

Η ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ κ. Καππάτου επισημαίνει ότι «πιθανόν η συστηματική ενασχόληση με κάποιο όργανο να οδηγήσει στην απώλεια του στοιχείου της παιδικότητας». Για τον λόγο αυτόν υποστηρίζει ότι οι γονείς δεν θα πρέπει να πιέζουν τα παιδιά τους, «δεν πρέπει ποτέ να βγάζουν πάνω τους προσωπικές επιθυμίες. Δεν πρέπει να τα πειθαναγκάζουν, είτε να μάθουν κάποιο όργανο είτε αν μαθαίνουν να διαπρέψουν, γιατί το μόνο που θα επιτύχουν είναι τα παιδιά να το εγκαταλείψουν ή ακόμη χειρότερα να μισήσουν τη μουσική».

Όσο για τον ρόλο των γονέων, ο κ. Φωτεινός σημειώνει πως «οφείλουν να δίνουν στο παιδί ερεθίσματα σχετικά με τη μουσική. Πρόκειται για μια δραστηριότητα που ακόμη και να την αφήσει στο μέλλον θα έχει κερδίσει κάτι, θα μάθει να είναι καλός ακροατής».

Όπως λέει, με βάση την εμπειρία του, «τα περισσότερα παιδάκια εκφράζουν τα ίδια την επιθυμία να μάθουν κάποιο όργανο».

Τονίζει δε ότι «ακόμη και όταν πρόκειται για απόφαση των γονιών, εμείς προτείνουμε τα παιδιά είτε να κάνουν κάποια μαθήματα σε διαφορετικά όργανα ή να παρακολουθήσουν μια συναυλία για να διαλέξουν μόνα τους όργανο». Και αφού αρχίσουν μαθήματα είναι απαραίτητη η βοήθεια των γονέων στο σπίτι. «Καλό είναι ακόμη κι αν δεν έχουν μουσικές γνώσεις να προσπαθήσουν να μάθουν τα πολύ βασικά ώστε να παρακολουθούν τη μελέτη και φυσικά να τα παρακινούν, χωρίς όμως να τα πιέζουν», αναφέρει.

Εξίσου σημαντικό ρόλο δύναται να παίξει η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου και στην εφηβική ηλικία.

Στην εφηβεία
«Πολλοί είναι οι έφηβοι που επιθυμούν να μάθουν κάποιο πιο μοντέρνο όργανο, όπως κιθάρα ή ντραμς και μιας και η εφηβεία είναι η κατεξοχήν ηλικία μουσικής ακρόασης, οι γονείς πρέπει να τους ενθαρρύνουν. Γιατί έτσι εκτονώνουν το άγχος και τις ανησυχίες τους ενώ δημιουργώντας μια μπάντα έχουν και δευτερογενή οφέλη. Κοινωνικοποιούνται, γίνονται αρεστά στην παρέα και το άλλο φύλο και φυσικά αποφεύγουν τους λεγόμενους περίεργους δρόμους», λέει η κ. Καππάτου.


25/9/2009

Τα Νέα

...Είμαι εγώ...

Είμαι εγώ

Ποιο το νόημα να γράφεις με λευκό μαρκαδόρο

σε λευκό χαρτί;

Γιατί να σε νοιάζει η δύναμη της σκιάς σου,

όταν δεν σε νοιάζει ο ίδιος σου εαυτός;

Γιατί να μπείς καν στον κόπο να διαβάσεις το ποίημα αυτό,

όταν δε με ξέρεις καθόλου.

Κι όμως υπάρχω στο μυαλό σου.

Δε μπορείς να με διώξεις.

Δε μπορείς να μη με καταλάβεις.

Εμπιστέψου το πνεύμα σου και θα καταλάβεις ότι

είμαστε οι καλύτεροι φίλοι.

Εσύ κι εγώ.

Δυο πλάσματα τοποθετημένα στις δυο άκρες του χωραφιού.

Τριάντα βήματα μας χωρίζουν.

Σου το ξαναλέω,

μπορείς να νιώσεις ότι δεν με ξέρεις,

αλλά μπορείς και να με αναγνωρίσεις.

Είμαι εγώ.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Ζαλισμένο καλοκαίρι...(2)

Η πόρτα της παλιάς μονοκατοικίας ήταν παραβιασμένη και κουνιόταν ρυθμικά με τον άνεμο. Φύλλα είχαν εισβάλει στο μικρό διάδρομο και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνυκτική. Καθώς πλησίασε προς το σαλόνι η καρδιά του άρχισε να χτυπά δυνατά και ανέπνεε με δυσκολία. Τα φώτα ήταν όλα αναμένα, σαν γιορτή. Εκεί στη μέση του σαλονιού κρεμόταν από το ταβάνι μια σφιχτή θηλιά και ακριβώς από κάτω οι γονείς του γονατιστοί. Πλησιάζοντας τους παρατήρησε τα πόδια της αδερφής του να εξέχουν. Φορούσε ένα λευκό φόρεμα από εκείνα που της άρεσαν περισσότερο και που όταν τα φορούσε έμοιαζε με άγγελο. Πλησιάζοντας καλύτερα όμως παρατήρησε ότι το πρόσωπό της ήταν μελανιασμένο και τα μάτια της που ήταν πάντα τόσο λαμπερά, τώρα ήταν μισόκλειστα και θαμπά. Τα είχε καταλάβει όλα. Άλλωστε δεν ήταν παιδί πια. Δεν έβγαλε λέξη. Μόνο έπιασε το χέρι της μάνας του, που είχε λιώσει από το κλάμα και το κράτησε σφιχτά.

Λίγες μέρες αργότερα, βρέθηκε να μένει στο σπίτι της θείας του, ένα τέταρτο από το αρχαίο μαντείο των Δελφών. Η μάνα του τον είχε στείλει στην αδερφή της για να ξεφύγει από τις άσχημες αναμνήσεις που του προκαλούσε το σπίτι. Η θεία του ήταν ευγενική και καλοσυνάτη, αλλά εκείνος δεν άνοιγε το στόμα του παρα μόνο για να πεί καληνύχτα και να πέσει στο κρεβάτι. Τα πρωινά συνήθιζε να τριγυρνάει στους Δελφούς. Εκεί παρατηρούσε τα αρχαία μνημεία και το μυαλό του ξέφευγε λιγάκι από τις άσχημες εικόνες που είχε ζήσει. Είχε διαβάσει για τους Δελφούς. Εκεί συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα άκρα του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου. Εκεί ήταν ο ομφαλός της γης. Αυτό όμως που τον γέμιζε με δέος ήταν ο ναός του Απόλλωνα. Μπορούσε για ώρες να κοιτά τους κατεστραμένους κίονες και να φαντάζεται πώς ήταν χιλίαδες χρόνια πρίν. Μπορούσε ακόμη να μυρίσει τη μυρωδιά από τα φύλλα της δάφνης και να δεί τα αφιερώματα στο θεό του ήλιου. Έμενε εκεί καθηλωμένος για ώρες μέχρι την δύση του ήλιου. Μια περίεργη συγκίνηση έλουζε την ψυχή του και μια αίσθηση οικιότητας τον έκανε να νιώθει ασφαλής.

Όταν έφτασε το πρωί της 10ης Αυγούστου, σηκώθηκε από νωρίς. Τον είχε πιάσει μια παράξενη υπερένταση. Το αίμα του κυλούσε με ασυνήθεις ρυθμούς. Το μάτι του έπαιζε από τη στιγμή που ξύπνησε και είχε ένα παράξενο προαίσθημα. Παρ’όλα αυτά το πρόγραμμά του δεν άλλαξε. Χαιρέτισε τη θεία του κι έφυγε για τους Δελφούς. Εκείνο το πρωί ο αέρας ήταν διαφορετικός. Είχε μια ασυνήθιστη δύναμη, που έκανε τα κλαδιά των δέντρων να λυγίζουν. Όλα φαινότανε σαν να ετοιμάζονταν για την εισβολή των αστεριών. Ο Οδυσσέας κουρασμένος και ζαλισμένος από την πολλή ζέστη, ξάπλωσε πάνω σε μια μεγάλη πέτρα δίπλα στο ναό και αποκοιμήθηκε.

Όταν το σκοτάδι έκανε αισθητή την παρουσία του, άρχισε να αχνοφαίνεται και το χλωμό φεγγάρι. Ήταν το καλύτερο σημείο για να μαρτυρήσεις το μοναδικό φαινόμενο των πεφταστεριών. Ο ουρανός απλωνόταν πεντακάθαρος πάνω από τα αρχαία πετρώματα, που κουβαλούσαν επάνω τους αιώνες σιωπηλής σοφίας. Οι σκιές έπαιζαν με το λιγοστό φώς και οι δωρικοί κίονες τις αιχμαλώτιζαν με την πρωτόγνωρη απλότητά τους. Σαν ο αρχαίος μύθος να ξαναζωντάνευε από την αρχή.

Ξαφνικά, ένας δυνατός παλλόμενος ήχος πλημμύρισε το χώρο και ο Οδυσσέας ξύπνησε απότομα. Δυνατές φωνές, συντονισμένες όλες σε έναν ανατριχιαστικό τόνο πλησίαζαν όλο και περισσότερο προς τον αρχαίο νάο. Ο Οδυσσέας μόνος και φοβισμένος, σηκώθηκε και με δύο γρήγορες δρασκελιές κρύφτηκε πίσω από έναν κοντινό θάμνο. Το απόκοσμο θέαμα που είδε πίσω από εκείνο το θάμνο θα τον σημάδευε για ολόκληρη τη ζωή του.

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Ανάσα στο χάος των ημερών...

http://www.youtube.com/watch?v=f-CYpzJvfM0

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ζαλισμένο καλοκαίρι (1)

Κύκλοι. Φαύλοι κύκλοι. Ζωές που καταλήγουνε στο χώμα, και ξανά ζωές. Εξέλιξη, κληροδοτήματα και ιστορία. Και ανάμεσα σε όλα αυτά ένας άλλος κόσμος που παραμένει πάντα φιλόξενος, ο κόσμος της λογοτεχνίας. Μέρος αυτού του κόσμου είναι και ο Οδυσσέας. Ψάχνει να βρεί τον εαυτό του μέσα από τα έργα του. Μικρά φιλοσοφικά διηγήματα που δεν καταλήγουν πουθενά. Μέχρι εκείνη τη μοιραία μέρα που τα διηγηματά του φαίνεται τελικά να αποκτούν τέλος.


Εκείνο το καλοκαίρι ήταν από τα πιο ζεστά. Ο κόσμος έβρισκε ανακούφιση μονάχα το βράδυ, όταν ο ήλιος την έκανε για να σβήσει μέσα στην δροσερή θάλασσα και τα ανεμοδαρμένα βουνά. Κάθε μεσημέρι τα τζιτζίκια στήνανε χορούς μέσα στα πυκνά κατακίτρινα χορτάρια, ενώ τα αυτοκίνητα απλά έλιωναν στα γκαράζ. Εκείνο το καλοκάιρι όμως επρόκειτο να συμβεί και κάτι άλλο. Κάτι σπάνιο και μαγικό. Τη 10η μέρα του Αυγούστου ένα σμήνος από αστέρια, οι Λυρίδες, θα ξεπηδούσε από τον αστερισμό της Λύρας με ταχύτητα μεγαλύτερη από 170.000 χιλιόμετρα την ώρα, και επρόκειτο να εισέρθει στην ατμόσφαιρα της Γης σαν μια βεντάλια πυροτεχνημάτων. Ένα εκπληκτικο φαινόμενο που συμβαίνει κάθε 40 χρόνια και είναι σχετικά άγνωστο για τον περισσότερο κόσμο.

Άγνωστο για τον περισσότερο κόσμο αλλά πολύ γνωστό για τον δεκαπεντάχρονο Οδυσσέα που περίμενε πώς και πώς για εκείνη την ημέρα. Ο Οδυσσέας ζούσε στη Λαμία μαζί με τον πατέρα του, τη μητέρα του και τη μεγάλη του αδερφή που τελείωνε το σχολείο. Ήταν ένα παιδί κλειστό και «αντικοινωνικό», όπως συνήθιζε να λέει ο καθηγητής του, ένας συμπαθητικός κοντούλης κύριος, που μόλις χτυπούσε το κουδούνι του σχολείου έβγαζε από το συρτάρι της έδρας ένα μικρό μπουκάλι με ντόπιο τσίπουρο και το έπινε κρυφά. Δεν υπήρχε κανένας όμως που να μην τον είχε καταλάβει. Ο Οδυσσέας απολάμβανε να τελειώνει το μάθημα και να τρέχει με το ποδήλατό του στους δρόμους της Λαμίας. Κι όταν κουραζόταν, έκανε μια στάση στο κοντινότερο παγκάκι, έβγαζε από το σάκο του έναν Τουέϊν ή έναν Χέμινγουεϊ και διάβαζε με τις ώρες. Καμιά φορά ξεχνιόταν και τον έπαιρνε νύχτα. Τότε μόνο η κυρα Δήμητρα έπαιρνε τον πλάστη για την πίτα και τον τάραζε στις ξυλιές. Ο πατέρας του ήταν κι αυτός ένας λιγομίλητος άνθρωπος, αλλά καλοσυνάτος. Έβγαζε το μεροκάματό του σαν πολυτεχνίτης. Χτίστης, πλακάς, ελαιοχρωματιστής, ξυλουργός. Τίποτα δεν άφηνε. Δούλευε σαν το σκυλί για να εξασφαλίσει όπως έλεγε το καλύτερο για τα παιδιά του. Η μορφή της οικογένειας όμως ήταν ο θείος του Οδυσσέα και αδερφός του πατέρα του, Θεόφιλος. Ο Θεόφιλος ήταν ανύπαντρος και είχε ένα δικό του βιβλιοπωλείο, σε έναν από τους λιγότερο διάσημους δρόμους της Λαμίας. ένα μικρό υπόγειο βιβλιοπωλείο, γεμάτο από πάνω μέχρι κάτω με παλιά σκονισμένα βιβλία και αρκετά φιλομαθή ποντίκια. Ακριβώς από πάνω είχε ένα μικρό δωματιάκι στο οποίο υπήρχε μόνο ένα κρεβάτι και ένα παράθυρο. Το κρεβάτι ήταν μονίμως στρωμένο μιας που τον έπαιρνε ο ύπνος στο μικρό γραφείο που είχε στο βιβλιοπωλείο. Εκεί την έβγαζε από το πρωί μέχρι το επόμενο πρωϊ, με μικρές εξαιρέσεις τις μέρες που πήγαινε να φάει με την οικογένεια του αδερφού του. Τα βράδια κάθονταν στην παλιά ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα, έβαζε ένα ουίσκι κι ένα δίσκο στο παλιό πικάπ-του την έδιναν τα μοντέρνα κασετόφωνα-και αναπολούσε τα φοιτητικά του χρόνια στο δημοκρατικο Παρίσι. Έφυγε από τα δεκαοχτώ του για να εγκατασταθεί στη Γαλλική πρωτεύουσα και να σπουδάσει αυτό που πάντα ονειρευόταν, ιστορία της τέχνης. Βρήκε μια δουλίτσα σαν βοηθός φαρμακείου και τελείωσε τη σχολή του με άριστα. Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. Η περιέργειά του τον οδήγησε στην Αμερική, όπου και συνέχισε τις σπουδές του πάνω στη λογοτεχνία και τον πολιτισμό. Γύρισε στην Ελλάδα στα σαράντα του, έχοντας γνωρίσει όλο τον κόσμο, κι όμως δεν του ανοίχτηκε, αλλά και ούτε ζήτησε να του ανοιχτεί, καμια πόρτα. Προτίμησε να ζήσει στο μικρό υπόγειο μαγαζάκι του, ίσως λίγο κουρασμένος από τα ταξίδια του αλλά σε καμία περίπτωση απογοητευμένος.

Ο Θεόφιλος αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού για τον Οδυσσεά που πάντα ονειρευόταν να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει πάνω από την όμορφη αλλά παρ’ολα αυτά ισοπεδωτική Λαμία. Καμιά φορά το ΄σκαγε από το σπίτι για να παέι να ακούσει το θείο του να του λέει ιστορίες των νεανικών του χρόνων. Για ταξίδια και εξωτικές καλλονές, για ανθρωπους και άγρια ζώα, για περίεργα μέρη κι εντυπωσιακές κατασκευές. Άλλες φορές το έσκαγε για να παέι να περιμένει να δεί στο μπαλκόνι της την όμορφη Ασπασία, μια τριαντάρα που του έκανε τα γλυκά μάτια και ήταν και φίλη της μάνας του. Καποιες βραδιές, όταν επικρατούσε παντού γύρω βαθύ σκοτάδι και μια νεκρική ησυχία, έλυνε τα κατάμαυρα μακριά μαλλιά της κι έβγαινε στο μπαλκόνι της ολόγυμνη, να πάρει αέρα. Ήξερε πως ο Οδυσσέας βρισκόταν απο κάτω όμως δεν την έννοιαζε. Συνέχιζε να τον κοιτά προκλητικά με τα μεγάλα κατάμαυρα μάτια της και να γελά με ένα παμπόνηρο χαμόγελο.Τότε ήταν που ο Οδυσσέας κοκκίνιζε από τη ντροπή του και επέστρεφε σπίτι πιο γρήγορα κι από τον άνεμο.

Ήταν ένα βράδυ από αυτά, όταν ο Οδυσσέας γύρισε σπίτι του και αντίκρισε ίσως το χειρότερο θέαμα της ζωής του.