Ζωογόνος

Το δρόμο σκάβω Το χώμα κρατώ Τα δυο μου χέρια στη λασπη βυθιζω Τον ήλιο χαίρομαι στις χαραμάδες Τον κρύο αέρα αναπνέω Το σώμα μου αφήνω στη μέρα Τις αιχμηρές βελόνες των δέντρων αγγίζω Μια στιγμή ζωής, πραγματικής ζωής τα κύτταρα μου βιώνουν.

Τότε και τώρα

Μια ασπρόμαυρη εικόνα
και παλιά, ξεθωριασμένη,

με εκείνη στην καρέκλα

να μην ξέρει τί της φταίει.

Το λευκό το πρόσωπό της,

μοιάζει να φεγγοβολά

μα το μαύρο των ματιών της

πολλή θλίψη μαρτυρά.

Ποιός να ξέρει αν μετανιώνει.

Ποιός να ξέρει αν καρτερεί.

Ποιός να ξέρει αν υποφέρει.

Ποιός να ξέρει αν θρηνεί.

Δίπλα στην παλιά εικόνα

είναι μια χρωματιστή.

Μα τί έκπληξη και πάλι

μια κοπέλα καθιστή.

Κόκκινο το φόρεμά της.

Χρυσά είναι τα κουμπιά.

Μα το μαύρο των ματιών της.

Πολλή θλίψη μαρτυρά.

Ποιός να ξέρει αν μετανιώνει.

Ποιός να ξέρει αν καρτερεί.

Ποιός να ξέρει αν υποφέρει.

Ποιός να ξέρει αν θρηνεί.

Πια το μόνο που αλλάζει

είναι μόνο το χαρτί.