Στον πατέρα που έφυγε…

Τετράγωνα δωμάτια,
λευκά ταβάνια,
ταλαιπωρία για τη σκέψη.
Εκεί που κοιμάσαι,
κοιμότανε.
Εκεί που τρώς,
έτρωγε.
Οι μέρες περνούν,
μα τα αρώματα μένουν.
Τα μάτια σου καταπίνουν τον καθρέφτη.
Θές να τον βλέπεις.
Θές να καμαρώνεις εκεί το είδωλό του.
Δύο πρόσωπα,
όχι ένα.
Δύο σάρκες,
όχι μία.
Ήταν κομμάτι σου
και ήσουν δικό του.
Είσαι δικό του και συνέχειά του.
Ποιός να σε καταλάβει και γιατί;