Κάνω την αρχή με ένα ποίημα που έγραψα πριν από 7 χρόνια.

Ευαισθησία-Παράνοια

Αδίστακτε τύρρανε σταμάτα να μου πατάς το μυαλό,

σταμάτα να μου ξεσκίζεις τη σάρκα.

Όταν δεν σ’εχω νιώθω κενή

και όταν σε έχω νιώθω μόνη.

Εσύ με κάνεις να νιώθω ζωντανή

κι εσύ με σκοτωνεις.

Δικαίωμα μου να σε επικαλούμαι,

δικαίωμά τους να σε εκμεταλλεύονται.

Η θέση σου είναι συνήθως κοντά στη μοναξιά

μα εγώ θέλω να σε επιβάλλω σε όλους.

Σταμάτα να μου θυμίζεις τη διαφορά μου

κι εγώ θα σταματήσω να σε ανακυρύσσω σωτήρα μου.

Ευαισθησία σε αποκαλούν κάποιοι,

παράνοια σε λέω εγώ.