Olympia Mall, μια πονεμένη ιστορία...

Το mall όταν λάμβανε τους διθυράμβους

Το mall μετά το άτυχο βραχυκύκλωμα

Έχω εκνευριστεί...είναι αδύνατον να επιβιώσεις σε μια πόλη, χωρίς έναν κινηματογράφο της προκοπής. Δε θέλω να βλέπω μόνο πολυαναμενόμενα block busters my friend, θέλω να βλέπω και καμιά ταινία της προκοπής. Κι εκεί που η δύσμοιρη πήγα να χαρώ με το χιλιοεγκωμιασμένο και επευφημισμένο Village Cinemas στο κοντινό Αγναντερό (που ο Θεός και η ψυχή τους ξέρουν γιατί το φτιάξανε μέσα στον Θεσσαλικό κάμπο το Mall), κι ενώ έβλεπα και καμια ταινία της προκοπής, ξαφνικά το πουλάκι πέταξε. Ta Village έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Πάνε οι ταινίες, πάνε οι υπερσύγχρονες αίθουσες προβολής, πάνε οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί.

Κι εδώ αγαπημένε μου αναγνώστη έχω να σημειώσω (γκρινιάζοντας 100%) τα εξής;

Τι πάς ρε μπάρμπα και χτίζεις Olympia Mall (και προσέξτε Olympia, 18,024 τετραγωνικά και 130 καταστήματα) δίπλα σε ένα κουτσοχώρι, ανάμεσα σε Τρίκαλα και Καρδίτσα; Και εντάξει μπορεί να ήθελες να τις πιάσεις και τις δύο πόλεις, αλλά μιλάμε για Τρίκαλα και Καρδίτσα...hello?????????

Ποιός βλάκας σε έκανε να πιστέψεις οτι θα έχεις 1.000.000 επισκέπτες ετησίως κι εσύ σαν ακόμη πιο βλάκας πώς τον πίστεψες; Κι εντάξει ήθελες κι εσύ να επεκταθείς οικονομικά και σε άλλους τομείς σαν γνήσιος παραδοσιακός πρόεδρος αθλητικής ένωσης, αλλά ρε φίλε δεν θα ήταν καλύτερα να έχτιζες το τσαρδάκι σου λίγο πιο δίπλα στη Λάρισα;

Και θα μου πείς μα έτσι είναι οι επιχειρήσεις, απαιτούν ρίσκα και θα σου πώ, αυτούς τους καημένους τους εργαζόμενους, που χάρηκαν οι άνθρωποι προσωρινά που βολεύτηκαν σε μια δουλίτσα πώς θα τους κοιτάξεις στα μάτια; Εσύ άλλωστε τα λεφτά της ασφάλειας θα τα πάρεις, αφού σου έτυχε "τέτοιο κακό"...να πάθει βραχυκύκλωμα το πολυπροστατευμένο και καλοφυλαγμένο mall σου...μα πώς είναι δυνατό...έτσι στα ξαφνικά...τί σε βρήκε κι εσένα;

Κι έρχομαι κι εγώ το εγωϊστικό και συμφεροντολογικό κτήνος να διατυπώσω την εξής φράση: "κι εγώ τί φταίω;....εεεε;;;;;". Τι θα κάνω εγώ τώρα χωρίς Village; Μεγάλο καπιταλιστικό τέρας...ξέρω ποιό είναι το σχεδιό σου... σπρώχνεις τους νέους στην αγκαλιά του  Internet και αναγκαστικά στή μεγάλη αγορά του κλαδου της πληροφορικής. Τελικά πίσω απ' όλα κρύβεται ο Bill ο Γάτος (Gates-Γάτης), θυμηθείτε το!

 

Ναρκοπέδιο

Old Spirit, Ελαιογραφία του Robyn Bellospirito

Τί κι αν το σώμα σου ζητά, λαχταρά,

διψά για ζωή;

Τί κι αν λικνίζεται ορμητικά

σε ρυθμούς και ήχους;

Τί κι αν λάμπει ακόμη στο φώς;

Η ψυχή σου μαράθηκε.

Η ψυχή είναι ένα ναρκοπέδιο

κι εσύ πάτησες σε όλες τις νάρκες.

Έχεις πολλά να μάθεις ακόμη,

σου λένε, κι εσύ τους κοιτάς

με αφέλεια και καχυποψία.

Τί να μάθεις;

Απο ποιόν να μάθεις;

Γιατί να μάθεις;

Σου αρκούν αυτά που έμαθες.

Σου αρκεί η επίγνωση

της απόλυτης σήψης.

Δεν θέλεις άλλα να μάθεις.

Το ταξίδι της γνώσης για σένα

          τελείωσε.

Ίριδα

Πήγαινε σκέψη μου,
πήγαινε και βρές την.
Ξέρεις για ποια σου μιλώ.
Την Ίριδα που στέλνει τα μηνύματα.
Ψάξε παντού,
μέχρι να βρείς το μάτι του ουρανού.
Εκεί θα στέκεται η Ίριδα,
η γοργοπόδαρη αγγελιοφόρος.
Τυλιγμένη με πολύχρωμα πέπλα,
θα διασχίσει γή και ουρανό,
λίγο μετά τη βροχή.
Θα περάσει μέσα από σύννεφα, βουνά, θάλασσες και λίμνες,
αλλά θα σε οδηγήσει στον τελικό προορισμό.
Θα φτάσεις γρήγορα στον παραλήπτη μου.
Και μετά η Ίριδα θα εξαφανιστεί,
με ένα κλείσιμο του ματιού.
Αφού πρώτα σε ορκίσει στο νερό της Στύγας.
θα γυρίσει και πάλι στη γνώριμη θέση της,
δίπλα στον άρχοντα των θεών.
Κι εσύ σκέψη μου θα βρεθείς δίπλα του,
μετά το μεγάλο ταξίδι.
Άλλωστε μόνο εκεί ησυχάζεις.

ΦΑΚΕΛΟΣ: Σχέσεις

Πρίν από λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου το ακόλουθο άρθρο που μου έκανε εντύπωση και τυχαίνει να συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Το άρθρο είναι της Στέλλας Καλησπεράτου και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό free. Enjoy:

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΧΕΣΗ;

SOMEBODY, SOMEBODY CAN ANYBODY FIND ME SOMEBODY TO LOVE?

ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΊΣΚΕΙΣ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΟΥ ΜΙΣΟ ΣΤΑ ¾ ΤΟΥ;

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑΤΟΥ

Μισή ώρα επικού τσακωμού. Μαλώνουν λέγοντας ο ένας στον άλλο πράγματα που τσακίζουν. του πετάει πράγματα και του φωνάζει να φύγει από το σπίτι της. Αυτός δίνει τη λύση σε κάποιον τρίτο. Αφηγείται την ιστορία τους σε έναν παραγωγό στο ραδιόφωνο σαν να μιλάει σε ψυχολόγο, αφιερώνοντάς της ένα τραγούδι. Η βραδιά, η σκηνή και η ταινία τελειώνουν με την Michelle Pfeiffer και τον Al Pacino να βουρτσίζουν τα δόντια τους. Ο Al θα μείνει και θα συνεχίσουν να είναι μαζί.

Μόλις διάβασες ένα φινάλε που κάνει τις κοριτσίστικες καρδιές να ραγίζουν. Είναι από την ταινία «Frankie and Johnny» και μιλάει για τον φόβο. Αυτόν τον φόβο που σε κρατάει πίσω, μόλις πιάσεις τον εαυτό σου να θέλει να δεσμευτεί. Είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος που οι περισσότεροι καταλήγουμε μόνοι; Φοβόμαστε τη δέσμευση ή την απογοήτευση; Ή φοβόμαστε πως αν ο άλλος μπεί λίγο πιο πολύ μέσα στον τρόπο σκέψης και τη ζωή μας θα μας εκμεταλλευτεί και μετά θα μας πετάξει; Γιατί είναι πιο εύκολο να φλερτάρουμε σε chat rooms και όχι όταν βγαίνουμε έξω;

Είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε σχέση, γιατί είναι πιο εύκολο να μην κάνουμε σχέση. Δυστυχώς. Είναι εύκολο να είσαι ελεύθερος και χαλαρός και να παίζεις παντού, όσο εύκολα σε τσούζει και η μοναξιά. Και ενώ όλοι μας ψαχνόμαστε για σχέση, στο τέλος μένουμε μόνοι μας, με κολλητές και κολλητούς να μας παρηγορούν και όλοι μαζί να βρίζουμε τους πρώην, τις πρώην, αλλά και την κακή μας, ανάδρομη μοίρα. Είμαστε απενεργοποιημένοι στο να κάνουμε μια ωραία σχέση με όλα τα καλά και τα κακά παρελκόμενά της, γιατί πλέον τα έχουμε δεί όλα και τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση. Τι να σου κάνει εντύπωση κιόλας όταν θα δείς για πρώτη φορά το κορίτσι σου με εσώρουχα, ενώ μπορείς να θαυμάσεις στο YouTube την Adrianna Lima (και την κάθε Adrianna Lima) που όχι μόνο τα φοράει, αλλά τα βγάζει κιόλας;

Επίσης το πιο τραγικό στην υπόθεση σχέση είναι ότι το καμάκι, το φλέρτ, αυτό το παιχνίδι τελοσπάντων πέθανε. Τα αγόρια φοβούνται την «πίτα» και τα κορίτσια πήραν την υπόθεση στα χέρια τους, αν και τώρα που την έχουν, κατάλαβαν πως είναι από ανώφελο έως μάπα να παίζουν το ρόλο του αγοριού και προτιμούν τα πράγματα αλλιώς. Και για να γίνω πιο σαφής, θα πώ ότι είναι ωραία να το παίζεις κυνηγός αλλά είναι καλύτερα να το παίζεις μοιραία. Γιατί όταν μας αρέσει κάποιος δε του το δείχνουμε, το παίζουμε μεγάλες ντίβες και ο εγωισμός μας έχει φουσκώσει και ξεχειλώσει τόσο που, πια κανείς από τους δύο δεν θα σηκώσει το ακουστικό να τηλεφωνήσει πρώτος στον άλλο. Και αυτό είναι μεγάλη βλακεία.

Τελικά δεν είναι καθόλου περίεργο πώς στο Facebook έχει στριμωχθεί σχεδόν ολόκληρη η Ελλάδα. Γιατί εκεί ποζάρεις, ποστάρεις τις φωτοσοπαρισμένες φωτογραφίες που ξέρεις πως σε κολακεύουν τόσο πολύ και μετά καμαρώνεις με τα αποθεωτικά comments σου. Εύκολα απλά και αναίμακτα το net-flirting έχει αντικαταστήσει το παραδοσιακό και πατροπαράδοτο καμάκι. Το τελευταίο είναι είδος προς εξαφάνιση. Τα social networks είναι ο πιο εύκολος να βγάλεις τον επιτηδευμένα cool εαυτό σου εφόσον δεν υπάρχουν οι αμήχανες στιγμές που θα ψάχνεις να βρείς τη σωστή ατάκα εντυπωσιασμού, αλλά μόνο το ταπ ταπ της πληκτρολοόγησης, ενισχυμένο από μπόλικο φλερτίσιους attitude. Στην τελική το smash hit facebook και οι φίλοι του είναι ο πιο εύκολος τρόπος να καμακώσεις γκόμενα, γιατί την «ψηφιακή πίτα» απλώς δεν την καταλαβαίνεις, άσε που μπορείς να κεράσεις και τα ποτά στην κουβεντούλα σας. Αλλά αφού τα καταφέρνεις τόσο καλά εκεί , γιατί δεν τα καταφέρνεις κι έξω στον πραγματικό κόσμο; Μετά το safe sex περάσαμε χωρίς καν να το καταλάβουμε στην εποχή του safe flirt. Και όλο αυτό έχει κάνει την αναζήτηση του άλλου μισού τόσο βαρετή και αποστειρωμένη. Το να πονέσεις και να νιώσεις την ανασφάλεια να σου ρίχνει μπουνιά στα μούτρα, τα δύο σημαντικά στοιχεία μιας σχέσης που σε κάνουν να αναρωτιέσαι  τι πάει στράφι με τον άλλον/η, τον ιδανικό/ή που τόσο αγαπάς και θέλεις, είναι και αυτά που αποφεύγουμε όλοι με δραματική ακρίβεια χειρουργικού νυστεριού.

Αλλά αγαπητέ μου φίλε/φίλη αν δεν τα νιώσεις τι θα έχεις μετά να θυμάσαι και να εξιστορείς στα εγγόνια σου; Αλλά περίμενε αν φοβάσαι να τα νιώσεις πώς θα αποκτήσεις εγγόνια; Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη ο υπολογιστής ή το κατάλληλο social network που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό άσε δικαιολογίες, πληκτρολόγια, chats και τόλμα.

Η αλήθεια είναι εκεί έξω.

Τα συμπεράσματα δικά σας!

electric dreams...

Όταν είδα για πρώτη φορά το octane αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν αυτή η συγκεκριμένη σκηνή με πρωταγωνιστές τους Jonathan Rhys Meyers και την Mischa Barton.
Η ατμόσφαιρα είναι απλά καθηλωτική, αλλά αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι το "You don't know me" από τον Apparat. Ο Γερμανός μουσικός δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Ανάλογης συνθετικής αξίας είναι και το Arcadia.

Λίγες ποιοτικές στιγμές.

REFLECTIONS

Πρόκειται για ένα δίσκο "ροκ" μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι ο οποίος δημιουργήθηκε μετά τη συνεργασία του συνθέτη με το συγκρότημα New York Rock & Roll Ensemble γύρω στο 1970. Το 1993 το ξαναηχογραφεί με ελληνικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου και ερμηνεύτρια την Αλίκη Καγιαλόγλου. Σήμερα 2005, έχουμε μια νέα ηχογράφηση από το συγκρότημα Raining Pleasure. Το συγκρότημα από την Πάτρα έχει μια πολύ καλή μουσική πορεία και αποδεικνύει άλλη μια φορά την αξία του μέσα από αυτή τη μουσική δουλειά.
Δεν πρόκειται για αντιγραφή της αρχικής εκτέλεσης. Φέρνουν τη μουσική στα μέτρα τους χωρίς να παραλείψουν τα μουσικά στοιχεία του Χατζιδάκι και το αποτέλεσμα είναι απλώς απίθανο. Στα Reflections ανήκουν και δύο γνωστά τραγούδια του μεγάλου συνθέτη, ο Κεμάλ και η Περιμπανού (Noble Dame) στην οποία συμμετέχει και η Έλλη Πασπαλά με τον David Lynch.

DEDICATION-RAINING PLEASURE




LOVE HER-RAINING PLEASURE



KEMAL-RAINING PLEASURE



NOBLE DAME-RAINING PLEASURE

Στην πισίνα του διαβόλου

Στην Ζάμπια οι καταπληκτικοί καταρράκτες Βικτόρια πέφτουν από ύψος 128 μέτρων. Εκεί λοιπόν υπάρχει ένα σημείο γνωστό και ως η πισίνα του διαβόλου, που μπορεί να κάνει κάποιος μπάνιο αλλά μόνο τους μήνες από Σεπτέμβριο μέχρι Δεκέμβριο.

Όταν η σκέψη μου χάνει.

Όταν η σκέψη μου χάνει,
κερδίζει η ανάγκη μου.
Πώς να λογικευτώ,
όταν λαχταράω ένα λουλούδι από τα χέρια σου;
Πώς η μνήμες να γίνουν στάχτη,
όταν μέσα μου καίω στη φωτιά σου;
Έλα και πριονισέ με,
κόψε με
ή ακόμα δικαιωσέ με.
Έστω για απόψε.
Θα σε αφήσω.
Θα σου το επιτρέψω.
Να βγάλεις από μέσα μου
όλη μου την ευαισθησία.
Όλη μου την παρανοϊκή διάθεση.
Θα σου το επιτρέψω.
Μόνο γρήγορα.
Κάνε γρήγορα.
Πρίν το φώς της ημέρας με στοιχειώσει και πάλι.
Πρίν ξαναγίνω ο λογικός εαυτός μου.
Πρίν ξαναγίνω εσύ...αυτός...εκείνος...κάποιος
και χαθώ στη βουή της καθημερινότητας.

Μου έλειψες...

Σκοτάδι πάλι και μκρές αναλαμπές.
Μου έλειψες πολύ,
όχι εσύ, αλλά η σκόνη σου.
Τα καρφιά που με τρυπάνε
στους τοίχους σου.
Η μαύρη σκέψη σου,
με τα σύννεφα.
Η μουσική σου,
που βρίσκεται μέσα σε κάθε μου κύτταρο.
Μου έλειψες.
Κάθε σου βλέμμα,
λεπίδα στον στίχο μου.
Κάθε σου χαμόγελο,
ο κόσμος όλος
και η ζωή ολάκερη.
Μην ξαναφύγεις,
δεν θα το αντέξω,
έτσι όπως λιώνεις τον κόσμο μου
και καθορίζεις το εγώ μου.
Είσαι κομμάτι μου πιά,
και το ξέρεις.
Μου έλειψες...
πολύ.