Ρόδο μου...αμάραντο

Ήμουν 17 χρονών, όταν σε εκείνη τη σχολική γιορτή, ο κύριος Θεόφιλος μου είπε αποφασιστικά: "Μαρία θα το πείς εσύ!". "Μα κύριε Θεόφιλε είναι δύσκολο", ψέλισα σιγανά. "Ε καί; Θα το πείς, δε σε φοβάμαι." Αλλά εμένα από εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου άρχισε να χτυπά με ταχύτητες formula 1. Έπαιρνα την κασσέτα και το άκουγα με τις ώρες. Ώσπου ήρθε η μέρα της γιορτής. Τα άλλα δυο τραγούδια δε με δυσκόλεψαν καθόλου. Αλλά οταν ήρθε η στιγμή να τραγουδήσω το συγκεκριμένο, η καρδιά μου άρχισε πάλι να χτυπα σε απίστευτους ρυθμούς. Τι να κάνω κι εγώ, παίρνω το μικρόφωνο και η ορχήστρα ξεκινά...το μυαλό όμως δεν είχε συνειδητοποιήσει εκείνη την εποχή τι ήταν αυτό που τραγουδούσα. Δεν είχα αντιληφτεί το μεγαλείο των στίχων του Ελύτη, ούτε τη μαγεία της μουσικής του Θεοδωράκη. Σήμερα όμως ξέρω και είμαι υπερήφανη...όχι που είπα το τραγούδι, αλλά που ζώ σ'αυτη την χώρα για την οποία ελπίζω ακόμη!

Της αγάπης αίματα

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο