Ζωογόνος

Το δρόμο σκάβω Το χώμα κρατώ Τα δυο μου χέρια στη λασπη βυθιζω Τον ήλιο χαίρομαι στις χαραμάδες Τον κρύο αέρα αναπνέω Το σώμα μου αφήνω στη μέρα Τις αιχμηρές βελόνες των δέντρων αγγίζω Μια στιγμή ζωής, πραγματικής ζωής τα κύτταρα μου βιώνουν.

Τότε και τώρα

Μια ασπρόμαυρη εικόνα
και παλιά, ξεθωριασμένη,

με εκείνη στην καρέκλα

να μην ξέρει τί της φταίει.

Το λευκό το πρόσωπό της,

μοιάζει να φεγγοβολά

μα το μαύρο των ματιών της

πολλή θλίψη μαρτυρά.

Ποιός να ξέρει αν μετανιώνει.

Ποιός να ξέρει αν καρτερεί.

Ποιός να ξέρει αν υποφέρει.

Ποιός να ξέρει αν θρηνεί.

Δίπλα στην παλιά εικόνα

είναι μια χρωματιστή.

Μα τί έκπληξη και πάλι

μια κοπέλα καθιστή.

Κόκκινο το φόρεμά της.

Χρυσά είναι τα κουμπιά.

Μα το μαύρο των ματιών της.

Πολλή θλίψη μαρτυρά.

Ποιός να ξέρει αν μετανιώνει.

Ποιός να ξέρει αν καρτερεί.

Ποιός να ξέρει αν υποφέρει.

Ποιός να ξέρει αν θρηνεί.

Πια το μόνο που αλλάζει

είναι μόνο το χαρτί.

Τα κεντήματα

Να 'το το συρτάρι του πόνου.
Όταν το ανοίξεις θα 'βρείς
πλουμιστά κεντήματα,
χρυσές δαντέλες,
περίτεχνα κοφτά
πολύχρωμα στρωσίδια,
κεντημένα με κόπο
ένα-ένα,
από χέρια ζεστά,
με μάτια συγκεντρωμένα,
βράδια και δειλινά.
Κάθε ένα και μια όμορφη
παράσταση.
Κάθε ένα και μια περίεργη
ιστορία.
Χορευτές σε μια γιορτή
απ' τα παλιά.
Πουλάκια με φτερά
χρωματιστά.
Λουλούδια δέντρα και βουνά,
μα και σχέδια απλά.
Κάθε φορά που το ανοίγω
τούτο το συρτάρι του πόνου,
ένα-ένα τα μυρίζω,
ένα-ένα τα αγκαλιάζω
και σε φέρνω πιο κοντά.

Emotional landscapes...

All that no one sees you see
What's inside of me
Every nerve that hurts you heal
Deep inside of me
You don't have to speak
I feel...

Δεν γεννήθηκα μαχητής...

Ήταν χτες τα χαράματα όταν ξύπνησα λόγω της υπερβολικής ζέστης. Δεν ξέρω γιατί αλλά το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η παραπάνω φράση, την οποία θεωρώ και αντιπροσωπευτική ολόκληρης της γενιάς μας. Τα αίτια αυτής της παραδοχής μου μπορεί να έχουν βαθιές κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Βαθύτερο αίτιο νομίζω πως είναι το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο στο οποίο μεγαλώσαμε. Απόγονοι οι περισσότεροι ανθρώπων που βίωσαν τις άσχημες συνθήκες των προηγούμενων δεκαετιών μας, οι πρόγονοί μας είχαν κάθε δικαίωμα να μας κανακέψουν, να μας μορφώσουν όσο καλύτερα γίνεται, να μας διορίσουν, να διασφαλίσουν στο έπακρο οτι η ζωή μας θα περιλαμβάνει το μικρότερο δυνατό κόπο και μόχθο. Η μεγάλη τους ανασφάλεια απαιτούσε πολιτική σταθερότητα πάση θυσία, με κάθε κόστος. Ακόμη και σήμερα η λέξη αποσταθεροποίηση προκαλεί τρόμο και αποτελεί καραμέλα στο στόμα εκείνων που προπαγανδίζουν και απειλούν. Ο φόβος και η ανασφάλεια τελικά αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά του νεοέλληνα. Είναι μη λογική μια τέτοια συμπεριφορά όταν μιλάμε για ανθρώπους;... Όχι, δεν έχω πρόθεση να δικαιολογήσω καμία συμπεριφορά. Θεωρώ επίσης οτι ενστικτωδώς ο άνθρωπος είναι φύσει μαχητικός ως προς τα κεκτημένα του. Όπως όμως έχει αποδειχθεί ιστορικά ο άνθρωπος είναι και ένα όν που παρασύρεται εύκολα στη δίνη μιας προπαγάνδας. Η μελέτη και βαθιά και ακριβής γνώση της ιστορίας είναι από τα λίγα βέλη στη φαρέτρα του μέσου ανθρώπου, που μπορεί να τον βγάλει από το βαθύ πηγάδι της μαζικής παραπλάνησης. Είναι ο μέσος νεοέλληνας ένας καλός γνώστης της ιστορίας και αντικειμενικός κριτής του πολιτικού μας συστήματος; Πως περιμένουμε να παραμείνουν μέσα στα σύνορα της χώρας οι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν για να μην είναι μαχητικοί; Πως περιμένουμε οι άνθρωποι που βρίσκονται εντός των συνόρων της χώρας μας να αντιδράσουν, όταν φροντίσαμε να τους πείσουμε με κάθε τρόπο για τις αρνητικές συνέπειες της αντίδρασης; Κάθε νόμισμα όμως έχει δύο όψεις: Τίποτα δεν αποκτήθηκε σε αυτή τη ζωή χωρίς θυσία και αυτό ο μέσος νεοέλληνας φαίνεται να το έχει ξεχάσει κι εγώ με τη σειρά μου.

Μπόρα είναι θα περάσει...

Αγαπητέ μου αναγνώστη,
δεν ξέρω για 'σενα αλλά εγώ τις τελευταίες μέρες και δεδομένης της κατάστασης το έχω ρίξει στις θεωρίες συνωμοσίας. 1) Μήπως μυστικές δυνάμεις φρόντισαν να εκλεχθεί η αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα για να περαστούν τα νέα επώδυνα μέτρα με τη σύμφωνη γνώμη της αριστεράς και να μην τα επωμιστούν τα κόμματα της δεξιάς; 2) Μήπως παίζει κάποιο ρόλο σε όλο αυτό ο Πόυτιν με τον περιβόητο αγωγό του; 3) Μήπως ανακάλυψαν κάτι που διαθέτουμε και θέλουν να μας το πάρουν; Κάτι παίζει δε μπορεί. Αρνούμαι να πιστέψω πια οτι δεν μπορούν να βρούν μια απλή λύση για το χρέος... όπως και να 'χει όπως λέει και ο Νίκος από πάνω, αυτός ο κόσμος δεν ήταν πάντοτε δικός μας, αλλά ούτε και κανενός άλλου...

Μαραμένο μπουμπούκι

OK... Τα καταφέρατε...
ισοπεδώθηκα...
έγινα ένα με το χώμα που πατώ...
Καταστράφηκαν τα πιο καλά
και δημιουργικά μου χρόνια...
Θέμα τύχης...;
Σύμπτωση...;
Ποτέ δεν πρόλαβα να κάνω
την επανάστασή μου...
πάντα με προλάβαινε κάτι άλλο...
Μεμψιμοιρία θα πούν κάποιοι...
Τους προκαλώ να επιβιώσουν,
μέσα στα παπούτσια μου,
να λείπουν,
όλοι εκείνοι που αγάπησα...
ότι πιο πολύτιμο είχα...
Πόσο πιο νωρίς να μαραθεί κάποιος;
Αναρωτιέμαι γεμάτη σαρκασμό!