THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Γιορτινές μέρες


Αυτή είναι η πρώτη μου δημοσίευση στο blog.
Σήμερα, σαν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, επιχείρησα κι εγώ να βγώ μια βόλτα στη μικρή επαρχιακή πόλη, στην οποία μένω πιά μόνιμα. Χαρούμενη που θα συναντούσα τους φίλους μου που έχω και καιρό να τους δώ, σκεφτόμουνα πόσο μου έχουνε λείψει όλοι και έτρεχα στο δρόμο. Μόλις έφτασα στο στέκι, τούς είδα όλους, σε διαφορετικά τραπέζια όμως. Χωρίς σκέψη άρχισα να τους χαιρετώ έναν έναν. Ήθελα να μάθω τα νέα τους και να μιλήσουμε για όλα όσα είχα χάσει από τη ζωή τους μιας και είναι όλοι φοιτητές σε διαφορετικές πόλεις. Μετά λύπης μου όμως ανακάλυψα ότι όλοι δέν είχαν και πολλή διάθεση να μιλήσουν και τους απασχολούσε περισσότερο το τι θα παίξουνε τις επόμενες τρείς ώρες για να περάσει η ώρα. Συμβιβάστηκα, αν και δε μου άρεσε καθόλου που η τσόχα έπαιρνε στο τραπέζι τη θέση της συζήτησης. Αλλά όλα αυτά με βάλανε σε σκέψεις: που πήγε η επικοινωνία και η συζήτηση; Για κάποιο λόγο όλοι έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για τους άλλους ανθρώπους και τους απασχολεί απλά να έχουν κάποιον για να περάσει η ώρα τους. Επίσης αυτό που με κούρασε πραγματικά ήταν οτι όλοι μιλούσαν για αυτές τις μέρες με τα πιο βαριεστημένα λόγια. Σε κανέναν δεν άρεσε που θα περνούσε τις μέρες του Πάσχα με την οικογένεια του και όλοι μιλούσαν για το πόσο ανυπομονούσαν να γυρίσουν πίσω στις πόλεις όπου ήταν φοιτητές.
Και αναρωτιέμαι που πήγαν οι ήρεμες οικογενειακές στιγμές; Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πως περνά ο χρόνος και αυτό που μένει είναι οι στιγμές που περνάμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ας δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να είμαστε ευτυχισμένοι με τον πλησίον μας. Ας προσπαθήσουμε να τον ακούσουμε και αν μας ακούσει και αυτός, τότε θα νιώσουμε πραγματικά όμορφα. Η μοναξιά πρέπει να είναι καλή μας φίλη αλλά οχι να την κάνουμε και δυνάστη της υπαρξής μας. Ας μην την αφήνουμε να μας κυριεύει μόνο και μόνο γιατι είναι η ασφαλέστερη επιλογή.